İlk kırılış değil bu. Beni daha önce de kırıp paramparça ettiler. Ben her seferinde kırıldığım yerden daha güçlü toparlanıp yaşamayı bildim.
Hiçbir zaman alabildiğine mutlu etmedi bu toparlanış beni.
Ama ben bana değer vermeyenlere, "Bak benden sonra dağıldı toparlanamadı" lafını ettirmedim. Ve ettirmeyeceğim.

İnsan ilişkileri ne kadar kabul etmesek de faydacılık üzerine. Ben bile artık öyleyim. Benim faydama göre olan "değer görmek" ve ben değer görmediğim yerde çekip gitme hakkını kendimde görüyorum
Bu faydacılıksa evet ben öyleyim.


Kendimde en sevdiğim yön, ne kadar acı verse de insanları bir anda silebilmek.
Yaranın kabuğunu bir anda kaldırıp kanatmak gibi bu.
Belki o kabuk beni iyileştirecek. Belki fazla gelecek bana ama ben aldırmıyorum.

Ayvayı yememek için insanları ruhen tekmeliyor ve bundan zerre pişmanlık duymuyorum.
Canım kendim, seni tüm toksik yönlerinle bile seviyorum.


<<Rotasız cümleler notlarımdan eski bir alıntı.>>