Geçmişimle yüzleşmeliymişim...Travmalarımla yüzleşmez ve geriye bakmaktan vazgeçmessem eğer önüme bakamaz ve duvara toslarmışım...

Söylerken ne kadar kolay geliyor kulağa...Yazarken de hiç zorlanmadım. Keşke teoride çok basit göründüğü kadar uygulaması da mümkün olsa değil mi...

Seni üzen, kıran, bin bir parçaya ayırıp un ufak eden her şey ve herkes ile hesaplaşmak mümkün olsa...
Çocukluğuma doğru yolculuğa çıktığımda hatırladığım , daha doğrusu hiç unutmadığım en dramatik travmama bir gidip bakayım dedim...Öyle ya.. emir büyük yerden.. zaman hesaplaşma vakti.. On yaşıma.. annemi son gördüğüm o sabaha gittim.. ''Sular kesilmeden kapları da doldur da öyle git! '' diyen sesi çınladı kulaklarımda.. Yıllardır kulaklarımın en aşina cümlesi değil mi bu zaten...Beraberinde getirdiği o ağır suçluluk duygusunu yine hissettim kemiklerime kadar...
Onu dinlemeyip, Kur'an Kursu' na gitmek için evden alel acele kaçar gibi çıkışım...
Yıllardır içimi kemiren ''O sabah sözünü dinleyip de suları doldurmak için kalsaydım , fenalaştığında yanında olsaydım ve son sözlerini duyabilseydim..'' pişmanlığı...

Hastalığı öyle bir şeydi ki: Bir gün bakardık sapasağlam, ayakta.. Ertesi gün yatak döşek yatmakta..
İnsan okuldan eve geldiğinde eğer evinin kapısında kilit görürse , annesinin evde olmadığını anladığında mutlu olur mu? Olurdum ben... Çünkü bu yatakta olmadığının ve kalkıp bir yerlere oturmaya gidebilecek kadar iyi olduğunun ispatıydı...
Gel de hesaplaş geçmişinle şimdi.. Diyelim o gün annemi dinleyip kaldım yanında ve fenalaştığında da yanındaydım.. Ve hatta son sözlerini de duydum diyelim. Evet belki bu yıllardır içimi kemiren o suçluluk duygum olmayacaktı.. Peki ama on yaşında bir çocuğun gözlerinin önünde annesinin son nefesini verişini izlemek travma olmayacak mıydı ? Gözünü her kapattığında o anı hatırlamayacak mıydı?
Biliyorum iyileşmek için yapmalıyım ama ne yaparsam yapayım öksüzlüğümün ve kimsesizliğimin bir telafisi olmayacak...
Annesi olmayanın babası olmaz der eskiler...Öyle gerçekten...
Sadece annesiz kalmadım ben , kimsesiz kaldım. Hep bir yanım eksik, hep yarım...Her başıma gelen olumsuzluğu hep buna bağladım. Yaptığım yanlış seçimlerin , hataların faturasını hep buna kestim..
Önüme bakıp duvara toslamamak için geçmişimle yüzleşeyim diyerek çocukluğuma yaptığım daha ilk yolculuğumda ilk travmama fena toslayıp kaldım yine...
Kim bilir belki de böyle böyle oluyordur yüzleşmeler...Cesaretimi toplayabilirsem diğerlerini de çıkarabilirim belki tozlu sandıklarından...