Yoruldum..

Yoruldum.. Omuzlarıma tonlarca ağırlığı yüklemişler de adım atacak halim kalmamışcasına yoruldum..

Ne zaman iyi niyetimle bir şeyler yapmaya çalıştımsa hep boşa düştüm.. Sürekli aynı hissi yaşadıkça dedim sorun onlarda değil bende demek ki.. Kimsenin emeğinde, ekmeğinde, rızkında gözüm olmadı.. Kimsenin kazancını da sorgulamadım hayatım boyunca.. Ne imrendim..ne kıskandım..Ahh keşke benim de olsa dediğim hiç bir şey olmadı da..

Benim bütün derdim , kavgam, uğraşım kendimle oldu.. Hayatımı adadığım iki evladı layıkıyla yetiştirmek adına idi tüm çabam.. Rabbime bin şükür başardım da.. Onca çeba, emek ve o yolda çektiğim tüm çile sonucunu verdi ve kendi ayakları üzerinde durabilen , hayata umutla bakabilen, kendine yetebilen iki evlat bırakacağım en azından geride.. Başardım diyebileceğin yegane kazancım bu belki de.. Akranlarım , arkadaşlarım evimin koltuğunu yenileyeceğim, araba alacağım, yatırım yapacağım diye planlar kurarken ben tüm yatırımımı o iki evlat için yaptım ve bir gün dahi pişmanlık yaşamadım..

Evet hayatımda bir eş vardı.. Görünürde ideal aile idik de.. Ama dışı eli içi bizi yaktı... Burada bu konuya değinip de geçmişi kurcalamayacağım.. Sadece baba olmak demek dünyaya gelmesinde bir katkın olmasıyla olmuyor onu söyleyeceğim.. Ve bir de iki insan arasındaki en uzak mesafenin beyinler arasında olduğunu söyleyip bırakacağım..

Bütün bunları geride bırakınca işte o zaman kendime dönebildim ben.. 27 yıllık yuvayı elimde tek bir bavul ile geride bırakıp, yepyeni bir hayata yelken açma cesareti gösterdim yaşım 50 lere merdiven dayamışken.. ''Yapamassın.. Bu yaştan sonra çıldırdın mı? vs bütün olumsuz düşüncelere ve manipüle davranışlara inat...

Demem o ki ne olduğumu ve ne istediğimi çok iyi bilen bir insanım.. Kendimden şüphem hiç olmadı.. Hatalarım olmadı evet elbette oldu.. Pes etmeyi düşündüğüm anlarım olmadı mı.. Hem de çok kez.. Ama her defasında yılmadan yeniden devam etmeyi seçtim ve bugün geldiğim noktadayım.. Kendim için hayallerimden biri bir kitap yazmaktı.. Onu da yaptım.. Başarmanın verdiği o doyumu anlatabilmenin bir yolu var mı bilmiyorum.. Kendimle gurur duyuyorum diyeyim sadece.. Şimdi geride tek bir hayalim var.. Bu koca şehirden kaçmak.. Kalan ömrümü sakin ve dingin geçirmek..

Bütün bunları neden yazma gereği duydum bilmiyorum.. ama son günlerde kendimi anlatamamanın verdiği bir iç sıkıntı beni mengene gibi esir almış durumda.. Ruhum dar.. Kimsenin emeğinde işinde ne gözüm var ne de baltalamak gibi bir derdim.. Benim derdim de kavgam da kendimle.. Ben kimselere ilişmiyorum kimse de bana ilişmesin.. Güneşime engel olmasın başka da ihsan istemiyorum..

Herkesin yolu açık olsun...

__________________