Hani hep derler ya : Bir yuvayı yuva yapan annedir... Öyle gerçekten.. Bunu bizzat yaşamış biri olarak deneyimledim...

Annesizliğim benim, sıcak yuva özlemim benim yanlışlarımın temeli oldu hayatım boyunca... Hep sıcak bir yuva özlemi ile yapılan yanlış seçimler, alınan yanlış kararlar...

Yan tarafımdaki masada gencecik kızlar, sevgililerinden isteyecekleri tek taş modellerini gösteriyorlar birbirlerine... Onları izlerken gittim kendi içime bu satırlara.. Mesela ben hiç tek taşım olsun istemedim. .İstedim ki iki odalı bir salonlu olan ama sımsıcak bir yuvam olsun.. Çocuklarım olsun şen kahkahalar atan.. Mutluluğun bendeki karşılığıdır kahkaha... Hiç bilmem mesela ağız dolusu güldüğümü.. Hep bir yarım ağızdır gülmelerim...

İstedim ki benimle yol arkadaşım olacak kişi bana yüksek standartlarda bir yaşam vadetmesin.. ''Ömür boyu tuttuğum bu eli bırakmayacağım,yuvasızlığının yuvası olacağım'' desin...

Hani Can baba diyor ya ''Çayına kaç şeker alırsın diyen biri olsun hayatınızda'' .. Hoş çaylarımız bile şekerisz artık ama en azından '' Çayımızı içelim mi artık'' diyen biri olsaydı bari.. Olmadı.. Olduramadım...
Kimsesizliğim kucağında, sessizliğimin ortasında ,başbaşayım yalnızlığımla...