Bugün Günlerden Ulyana...

1999 un mayısı... İnternet hayatımıza yeni yeni dahil olmuş.. Özellikle beyaz yakalıların pc ile haşır neşirliği başlamış. Henüz internet cafeler olmadığı için veya tek tük olduğu için sanalın henüz tahtına oturmadığı zamanlar..

Bir iş arkadaşım bahsetti :''Ya bir yer var, giriyorsun , kendine istediğin bir isim seçiyorsun..Ve ne olmak istiyorsan onu oluyorsun.. Bir sürü insan var ,sohbet ediyorsun''

Merak kediyi canından eder derler ya insanız ''Hadi ben de bir bakayım'' dedim. Girdim. Esen diye bir isim aldım kendime.. Bir baktım odalar var.. Edebiyat merakım meşhur.. Tıkladım edebiyat yazan odaya. .Aman Allah'ım.. Ekranda yazılar yukarıya doğru bir kayıyor, yetişebilene aşk olsun...

Ben şaşkoloz..Öyle durdum ekranı takip etmeye çalışıyorum. Garip garip nickler yazıyor da yazıyor...

Bu nasıl bir şey derken ekranımda kırmızı bir uyarı: ''Esen orda öyle konu mankeni gibi durmasana, gel konuya dahil ol, hoş geldin'' Nasıl heyecanlandım..Sanki beni görüyorlar gibi...
Seslenen kişiye : ''Merhaba Ulyana'' dedim ve onun verdiği cesaret ile başlıyorum bir yerden...

''Benim sanaldaki ilk farkedenim '' derdim ona... O ilk seslenişle başlayan sohbetimiz demlendi ve dostluğa dönüştü.. Hem de öyle bir dostluk ki: Sanalda dost olmaz diyenlere inat, reelde bile zor bulunur bir dostluk oldu..

O odalar kapandı.. My a geçtik. Orda da aynı kanalda yıllarca beraberdik.. Sanalda başlayan o dostluk reele de taşındı.. Kadıköy de Seyhan Müzik vardı eskiden bilenler vardır belki.. Oranın üçüncü katı buluşma yerimizdi.. Sonra My da kapandı ve ordan ortak bir arkadaşımız sunucu açtı. Ulyana ben ve bir arkadaşımız daha birlikte o arkadaşımıza destek olarak o sunucuya gittik.
Evimiz gibi oldu o sunucu.. Kurucu arkadaşımız bize bildiğiniz ders verdi.. Komutlar, kanal kurmalar, saldırı savuşturmalar.. Kısacası bir sunucuyu yönetmek için ne gerekiyorsa.. Hem de öyle mirc komutu değil elle yazardık her şeyi.. Küçük bir de forum kurduk.. Biz üç kadın gece gündüz demedik o forumu çok güzel bir hale getirdik..

Bir gün geldi Ulyanam hastalandı.. O lanet hastalık vücudunu mesken belledi.. Sıra sıra ameliyatlar.. tedaviler.. kemoterapiler.. Her ameliyat sonrası az biraz iyileşir gibi olup sonradan tümörün başka bir yerinde yeniden uyanması..

Ağrıları dayanılmaz boyuta ulaştı.. Uyuşturucularla ayakta durur hele geldi.. Gündüzleri dinlenir gece 12 den sonra kanala gelirdi. Gece uykusu uyuyamıyordu çünkü.. Ben de bunu bildiğim için onu beklerdim.. Sakin olurdu kanal.. Kahvelerimizi yapar karşılıklı otururduk pc başına.. ''Esenim hadi açalım mı Gülay'ı '' derdi.. Gülay'ın tesellisini dinlerdik her gece.. Bittikçe başa alır bir daha.. Bazen sözlerini yazardık kanala.. Hala bu alışkanlık var bende o günlerden kalma.. Radyo kanalında sunucudakiler bilir şarkıya eşlik ederim.. Sonra bir sohbet başlardı aramızda.. O anlatır ben dinlerim.. ben anlatırım o dinler..

Bazen öyle bir kahkaha atardık ki '' Ulim sesim odada inledi'' derdim.. '' Sen ne diyorsun ben evde kendi sesimden korktum yankılandı resmen'' derdi.. Bazen de gözyaşlarımız akardı ılık ılık.. İlk aşkının onu ''tavlamak'' için şahinden bozma murat arabasının teybine MFÖ nün Ali desiderosunu koyup kapılarının önünden günde kaç defa geçtiğini.. annesinin artık dayanamayıp bulaşıkları yıkadığı suyu aracın ön camına serpişini anlatırken nasıl o günlerdeki heyecanı yeniden yaşadığına şahitlik ederdim...

En çok üzüldüğüm anlardan biri bir gece sohbetimizin ortasında birden bire: ''Esen biliyor musun bugün saçımı kazıttım.. Kendimi çıplak gibi hissettim'' dediği andır...

Saçları az uzar gibi olduğu bir gün ''Kızlar yarın Kadıköy yapalım mı'' dedi.. O ben ve diğer arkadaşımız buluştuk.. O ipek saçlar gitmiş ,çocuksu neşe yok olmuş.. Solgun bambaşka bir uli var karşımda.. Benim üzüldüğümü anlayınca gelip sımsıkı bana sarılıp beni teselli etmeye çalışması.. Dolan gözlerimi görmesin diye benim ne tarafa bakacağımı bilmeyen hallerim .. dün gibi..

Sonrası.. Bir gün bir telefon.. Nehir.. '' Aydan, Derya hiç iyi değil.. doktorlar eve gönderdiler.. Kızları görmek istiyor son bir kez.. '' Kızlar ufak daha.. Yağmurlu bir kasım günü.. Aldım ..Gittim .. Nehir karşıladı beni.. Ayakta durmakta dahi zorlanıyor.. Ama kızlar gelecek diye yatmamış.. beni yatakta görmesinler demiş.. Nehir 'e kurabiye yaptırmış.. Portakal suyu sıktırmış.. Onlarla ilgilenmeye çalışıyor, gönüllerini hoş tutma derdinde.. Kuzum bırak yat sen biz hallederiz diyoruz.. Yok illa o ilgilenecek...Kızıyorum.. yat sen diyorum.. ''Kızlarım beni yatakta hatırlamasınlar lütfen..Onlar bana iyi geliyor, mutluyum'' diyor elimi ayağımı bağlıyor...

Beş gün sonra o acı telefon.. Nehir ''Deya'mız gitti Aydan.. Kaybettik ''.. Bir gün olacağını bildiğimiz beklediğimiz bir haber ama asla hazır olamıyorsun böyle bir şeye.. Upuzun bir sessizlik telefonda.. Söyleyecek söz yok.. Sözün bittiği yer... Uyuşup kalıyorsun..

27 yaşında lanet olası kansere onca mücadeleye rağmen yenik düşen benim can dostum... 19 koca yıl geçti sensiz.. Günlerden hüzün.. O çok sevdiğin yağmur seni uğurlarken yalnız bırakmadı bizi.. 99 depreminde evini aileni göçük virane halde bırakıp geldiğin İstanbul'dan uğurladık seni o çok sevdiğin ama gidemiyorum dediğin Gölcüğüne...

Ruhun şad olsun benim güzel kalplim... Unutmadım seni.. Unutmayacağım da.. Beni sanalda ilk farkedenim.. Huzurla uyu.. Seni çok seviyorum...

__________________