Kömür karası, zift gibi içim... yapış yapış... Ciğerlerimi tamamen kaplamış da sanki aldığım nefes in önünü kesiyor, ulaşamıyor nefes ciğerlerime..

Elim kolum bağlı sanki görünmeyen zincirlerle.. kaldırmaktan acizim... Mızgım o kadar dar, tahammül sınırım eksi binbeşyüzlerde...

Ne oluyor bana.. Nedir bu halim ?.. Kendimi tanımakta zorlanıyorum. Depresyona mı gidiyorum koşar adım.?

Nasıl çıkacağım ben bu dehlizden ? Bir el uzansa hiç ummadığım, beklemediğim bir el...
Tutup çıkarsa beni bu dipsizlikten...

Uyumak istiyorum.. Sadece uyumak...