[Lexina ✓]

Bazı sabahlar uyanıyorum da… içimde kırık dökük bir şeyler. Ne tam üzgünüm ne de mutlu. Biraz yorgun, biraz eksik. Hani herkes gidiyor ya bir yerden sonra… Kimse kalıcı değil aslında. Ve bu bir gerçek, kimseyi suçlayamıyorsun. Herkesin bir yolu, bir derdi, bir taşı var sırtında.

İnsan, yoruluyor. Hem de en çok hissetmekten. Sevince kırılıyor, düşününce yıpranıyor. Bir noktadan sonra sadece bakıyor. Konuşmadan, sormadan, anlatmadan. Sanki içindeki o küçük çocuk büyümüş de susmayı öğrenmiş gibi…

Sevdiklerimiz diyoruz ya… En çok onlarda kayboluyoruz. En çok onların gidişiyle eksiliyoruz. Bir gün varlar, bir gün yoklar. Ve sen hiçbirine tutunamıyorsun, çünkü hayat öyle bir öğretmen ki… en çok kaybederek öğretiyor sana gerçek sevgiyi.

Ama yine de vazgeçemiyorsun mücadeleden. İçinde ince bir umut var, adına belki “hayat” diyorsun, belki de “bir gün olur” diyorsun. Çünkü insan böyle bir şey… Bin kez yıkılsa da, bir bakışı, bir gülüşü, bir hatırayı tutup ayağa kalkıyor.

Ben mi? Ben içimde koca bir dünya taşıyorum kimseye göstermeden. Bazı geceler kendimi bile tanıyamıyorum ama yine de sabahları gülümsüyorum, çünkü biliyorum: Herkesin kendine göre bir savaşı var. Ve bazen gülümsemek en büyük zaferdir.

[SaHRa ✓]

Emeğinize sağlik..

[Lexina ✓]

Tsk Ederim @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]