|
|
10 Eylül 2023, 10:03
| #1 |
 Ne Seninle Ne Sensiz...3.sayfa  Orhan doktora dönüp başıyla bir selam verip hızlıca hastaneden çıktı..Yan tarafta bulunan banka yığılırcasına çöktü adeta...Başını ellerinin arasına alıp öne doğru eğildi...Beyni uğulduyordu...Olayın sıcaklığından olup biteni tam idrak edebilmiş değil gibiydi.Haberi aldığından beri öyle bir koşuşturmanın içine girmişti ki durup düşünmeye acısını yaşamaya bile fırsatı olmamıştı.Şimdi bile kalbindeki sancıyı duymaya dinlemeye zamanı yoktu..yada o bu sızıyı duymak istemiyordu...Cebinden telefonu çıkarıp aceleyle dokundu tuşlara.. Daha ilk çalışta açıldı telefon; -Efendim abi -Yusuf nerdesin? -Evin önünde abi..Ayhan Beyleri getirdim az önce, bekliyorum. Orhan acıyla yüzünü buruşturdu; -Ne durumdalar? Kısa bir sessizlikden sonra cevap verdi Yusuf; -İyi görünmüyorlardı...Safiye Hanım ‘a verdikleri ilaçdan heralde, biraz daha sakin gibiydi.. -Sen şimdi git Erhan’ın evine...Çocuklar yalnız, al onları bize geçir..Arıcam ben şimdi Bade’yi..hazırlansınlar... -Tamam abi hemen çıkıyorum ben.. -Eyvallah. Orhan konuşmayı bitirince telefon elinde birkaç saniye bekledi..Derin bir nefes aldı ve annesinin numarasını buldu telefondan.Hemen açılmadı,uzun uzun çaldıktan sonra, annesinin bitkin sesini duydu nihayet; -Efendim evladım -Annem... Sesi boğazına düğümlendi..Bikaç saniye bekledi..Boğazını temizledi; -Annem.. Yusuf çocukları almaya gitti, orda yalnız kalamazlar.Birazdan gelecekler..Birşeyden haberleri yok..Haber vereyim dedim. Safiye Hanım da yutkundu; -İyi düşünmüşsün evladım..Merak etme bir şey belli etmeyiz.. Yavrularım daha çok küçükler! Hıçkırık seslerini duyan Orhan sağlam durmaya çalışarak; -Annemm..Lütfen... -Tamam evladım..tamam..merak etme sen... -Bade’yi arıcam görüşürüz Dediğini yaparak hızlıca aradı Bade’yi; -Efendim Orhan Abi -Bade çocukları hazırla,Yusuf geliyor yolda..Sizi alıp bize götürecek -Tamam Orhan Abi..Şey...Ablam? -Burda benim hastanede...Bu gece burda kalabilir -Ne durumda? Orhan derin bir nefes verdi... -Pek kendinde değil..Şokda gibi...Sen çocuklara bişey belli etme..Sahi soruyolar mı anne babalarını? -Sordular tabi..Silah seslerini duyduk bahçedeydik..İçeri aldım duvarlardan bir şey görmediler ama merak ettiler.Ben de ‘’ bir çatışma oldu yolda, anneniz de yardıma gitti mesleği gereği..yaralılarla hastaneye gitti dedim..’’ -İyi etmişsin..Hadi hazırlanın siz.. -Tamam Çok geçmeden Yusuf gelmiş, çocukları ve Bade’yi alıp Safiye Hanımlara götürmüştü..Eve geçtikten sonra da Orhan’ı arayıp bilgi vermişti. Orhan için bu gecelik yapması gereken son bir şey kalmıştı..Sare’yi onlara gitmeye ikna etmek...Saate göz attı; 23:35 Kararlı bir şekilde oturduğu banktan kalkıp hızlıca acile doğru ilerledi... Odaya girdiğinde Sare’yi bıraktığı gibi yine yatağın içinde oturur vaziyette buldu..Mırıldanmayı bırakmış,gözlerini yatakta bir noktaya dikmiş, derin düşüncelere dalmıştı.Yanına yaklaşan Orhan’ın varlığından bile haberdar görünmüyordu... Ona bir göz atan Orhan camın önüne geçip bir süre dışarıyı izledi, Söze nasıl başlayacağını, daha da önemlisi ne söyleyeceğini bilemeyen bir insanın sıkkınlığı ile derin bir nefes alıp verdi...Döndü; -Daha iyi misin? Sare sesi duyunca daldığı düşüncelerden silkinip bakışlarını kaldırıp baktı Orhan’a...Biranlığına gözgöze geldiler..Orhan hemen kaçırdı bakışlarını..Kolundaki seruma bakmaya başladı.. Sare de ondan çekip bakışlarını,dışarıya kaydırdı. -Uyuşmuş gibiyim...Erhan nerde? Orhan biran şaşırdı soruyu duyunca, olanları hatırlamıyor mu diye geçti aklından. Onun tereddütünü hisseden Sare; -Burda mı yoksa adli tıpa götürdüler mi? -Götürdüler, Bunu kimin yaptığı hakkında bir bilgin var mı? -Hayır...Kim ne ister anlamıyorum..Karıncayı bile incitmeyen bir insana kim bunu neden yapar anlayamıyorum, aklım almıyor!!! Sare hıçkırıklara boğuldu...Kollarıyla kendini sarmış öne arkaya sallanarak ağlıyordu... Orhan çaresizce izlemekle yetindi..Bir yanı gidip sarılmak acısına ortak olduğunu göstermek istiyor, diğer yanı ona dokunmak bile istemiyordu...Sare başını kaldırıp hıçkırıklar arasında ; -Evime gitmek istiyorum.Çocuklar kimbilir ne haldeler! -Bize aldırdım onları.Haberleri yok birşeyden...Senin de bize gelmen en doğrusu..Saldırıyı yapanlar kimdir nedir dertlerini nedir bilmiyoruz, evin ne kadar güvenli onu da bilmiyoruz..Soruşturma tamamlanıp katiller bulunmadan orada kalmanız doğru değil. -Hedefleri ben olsam beni de bırakmazlardı..Birşey olmaz..Evime gitmek istiyorum..Lütfen! -Kalamassın orda bir başına neden anlamıyorsun? -Size gelemem! Sen neden anlamıyorsun?Çocukların sizde olmasına sevindim..Beni bu halde görmelerini istemiyorum. Diyerek yataktan kalkmaya çalıştı, başı döndü ve gerisin geri oturdu yatağın kenarına. -Serumun bitsin bari... Sare uzanıp serumu kapattı, elinden çıkarttı.Bir kaç saniye daha oturdu ve bu defa daha temkinli bir şekilde yavaşça kalktı ayağa.Orhan’a doğru bir iki adım attı; -Benim kendi evime gitmem hepimiz için en iyisi..Sen de biliyorsun bunu..Acımız yeterince büyük bunu harlamanın hiç sırası değil.. -Yalnız kalabilecek misin? Sare’nin yüzü bulutlandı, derin bir acı yerleşti bakışlarına, ilk defa uzun uzun baktı Orhan’a.. -Bu gece ihtiyacım olan tam da bu.. Dedi ve kapıya yöneldi..Peşinden de Orhan.. Hastanenin dışına çıktıklarında; -Bir taksi çağırabilir misin? -Bekle... Yusuf gelsin bıraksın seni. Sare itiraz etmedi gidip az önce Orhan’ın çöktüğü banka tıpkı onun gibi çöktü,başı önünde, gözleri kapalı beklemeye başladı.Orhan elinden bir şey gelmeyişinin çaresizliği ile birşeyler yapabilmek adına; -Kantinden bi su alıp geleyim ben.. Diyerek uzaklaştı Sareden. Suyu alıp geldiğinde bıraktığı gibi buldu Sare’yi..Suyu uzattı.Sare aldı ama açmayı başaramadı,bıkkınca yanına bıraktı.Orhan alıp açtı suyu uzattı..Sare beceriksizce içti birkaç yudum geri bıraktı.Ellerinin titremesini saklamak ister gibi altına alıp oturdu...O sırada Yusuf da gelmişti. Sare hiç bir şey söylemeden kalkıp arabaya geçti.Orhan; -Evine götür, Nur’u arıcam ben, O gelmeden sakın ayrılma ordan. -Tamam abi, dönüşte seni alayım mı? -Gerek yok geçerim ben. Orhan araba hareket eder etmez Nur’u aradı,telefon uzun uzun çaldı, sonunda uykulu bir sesle Nur; -Efendim Orhan? Bir şey mi oldu? -Kusura bakma ya bu saatte uyandırdım seni.. -Uyandım artık n’oldu söylesene? -Erhan’ı kaybettik! Nur biran söyleneni idrak edemedi..Bir kaç saniye özümsemek için bekledi.. -Nee! Ne diyorsun sen! Şaka mı bu? -Keşke şaka olsa be Nur! -Nasıl oldu bu , kaza mı, nee? -Silahlı saldırı... -Eyvahlar olsun...Kim ne istedi ki pırlanta gibi çocukdan? Allahım inanamıyorum ya bu nasıl olur... Nur ağlamaya başlamıştı.Orhan daha fazla uzatmak istemiyordu; -Nur Sare iyi değil..Evimde kalacağım diye de tutturdu..Yusuf götürdü onu ama yalnız kalmasa iyi olur.. Sen gidebilir misin yanına? -Eyvahlar olsun, Tabi ki giderim..Ben hemen şimdi çıkıyorum merak etme.. -Sağol, görüşürüz. Nur yataktan fırlamış Semih’i uyandırmış, bir tarafdan ne bulduysa üzerine geçirirken bir yandan da bildiklerini anlatmıştı bir çırpıda...Evde çocuklar yalnız kalamayacağı için Semih kalmış o daha beş dakika olmadan yola çıkmıştı bile... Evin önünde durdurdu aracı Yusuf, hızlıca inip arka kapıyı açtı..Yol boyunca ağzını açmadan oturan Sare yalpalayarak indi araçdan.Gidip Erhan’ı en son gördüğü noktaya çöker gibi oturdu ve o ana kadar korumaya çalıştığı sakinliğini bir tarafa bırakıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı...Yusuf ne yapacağını bilemedi..Yanına çöktü; -Sare Hanım hadi kalkın evinize geçelim. Hıçkırıklarına ara vermeden el kol işaretiyle ‘’Bırak Beni’’ dedi. Bir süre daha bekleyen Yusuf en son Orhan’ı aradı; -Abi Sare Hanım kaldırıma oturdu ağlıyor, içeri girmeye ikna edemiyorum. Orhan’In nefes alıp verişini duydu telefonda Yusuf. -Tamam ayrılma yanından..Nur gelmek üzeredir..Onlar eve girmeden de kıpraşma bir yere... -Yok abi ayrılmam merak etme sen. -Eyvallah Nur geldiğinde Sare kaldırımda dizlerine vurarak ağlamaya devam etmekteydi.Nur koşup sıkıca sarıldı arkadaşına..Birlikte ağladılar uzun bir süre..Nur toparlandı kalktı ayağa, Yusuf’u beklerken görünce; -Yusuf sen git artık..Bekleme daha fazla. -Nur Hanım siz bi eve geçin giderim ben..Abim tembihledi eve girmeden ayrılma diye Nur Sare’yi tutup kaldırdı kolundan. -Hadi güzelim, hadi fıstığım içeri geçelim,hasta olucaksın burda, çocuklarını düşün..Onlar için güçlü olman lazım, hadi... Sare bitkin bir halde kalktı yerinden Nur koluna girip bahçe kapısına yürüdü.Yusuf koşarak açtı kapıyı,cebinden bir anahtar çıkarıp; -Nur Hanım evin anahtarı..Bade verdi. Diyerek uzattı Nur’a. İki kadın kolkola yavaş adımlarla evin kapısına vardıklarında Yusuf hala bahçe kapısında durmuş onlara bakmaktaydı.Nur bir eliyle ayakta durmakta zorlanan Sare’yi tutarken diğer eliyle de kapıyı açtı ve birlikte içeri girdiler.Yusuf kapı kapanınca dönüp arabaya bindi ve çalıştırıp uzaklaştı. Sare eve girer girmez en yakın kanapeye attı kendini adeta... -Erhan gitti Nuur..Erhan gitti...Söz vermişti bizi bırakmayacaktı...gitti... Nur gelip sarıldı arkadaşına...Bazı anlar vardır ya’’ sözün bittiği yer’’ denir. Tam o durumdaydı..Söyleyeceği hiçbir sözün şuan Sare’ye hiç faydası olmayacaktı..İçi yanıyor, arkadaşını teselli etmek istiyor ancak boğazına düğümlenmiş kelimeler kendini kurtarıp dudaklarından dökülemiyordu.. Sımsıkı sarıldı arkadaşına, sözcüklerin yapamadığını dokunarak varlığıyla destek olarak yapmaya çalıştı.Uzun süre oturdular koltukta..Nur biraz sakinleşir gibi olmuştu. -Sen en son ne zaman bişeyler yedin? -Aç değilim. -Yarın zor bir gün olacak..Ayakta durmak, güçlü olmak zorundasın.Ben bişeyler hazırlayayım azıcık birşeyler ye,olur mu? - Aç değilim Nur..Israr etme n’olur.. Nur kollarından tutup yavaşça yatırdı kanapeye.Yastık çekti başının altına.Derin bir iç geçirip kalktı ayağa.Mutfağa geçti. Bir zaman sonra elinde bir kase çorba ile geri döndü..Kaseyi sehpaya bırakıp Sare’yi yattığı yerden doğrultup oturur vaziyete getirdi; -Çorba ısıttım, bir iki kaşık içeceksin, itiraz istemiyorum! Sare itiraz etme gücünü bile bulamadı kendinde.Nur ‘un uzattığı kaşığa sessizce açtı ağzını... Birkaç kaşıktan sonra da eliyle itti kaşığı...Nur da ısrar etmedi.Kaşığı kaseye bırakıp koltuğa yerleşti, Sare’yi dizlerine yatırdı, üzerine koltuğun başındaki battaniyeyi alıp örttü.Hiç konuşmadan öylece durdular uzun süre, tek ses ara ara Sare’den gelen hıçkırık sesleriydi. 👍 14 | |
| |
|
10 Eylül 2023, 20:55
| #2 |
   | Muhteşem en yakın zamanda devamını bekliyorum emeklerine sağlık hayranlıkla okuyorum 👍 1
________________  |
| |
|
10 Eylül 2023, 21:20
| #3 |
  | Bu kez kafa karışıklığı yaşamadım .. Hem de diğerlerine nazaran daha uzun olmasına rağmen çok iyiydi:)) Emeğine sağlık. 👍 1
________________  |
| |
|
10 Eylül 2023, 21:30
| #4 | |
| Alıntı:
| ||
| |
|
10 Eylül 2023, 21:32
| #5 | |
| Alıntı:
👍 2 | ||
| |
|
10 Eylül 2023, 21:36
| #6 |
   | emeğine sağlık çok güzel   👍 1
________________ Çekme, Cennetimin Pencerelerine perde. Kaldır! Göz kapaklarını |
| |
|
10 Eylül 2023, 21:40
| #7 | |
| Alıntı:
👍 1 | ||
| |
|
13 Eylül 2023, 20:00
| #8 |
   | @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]
muhteşem yazmışsın ya, o kadar etkiliyor sürüklüyor ki insanı biraz geriden gelsem de bi satır bile atlamadan merakla okuyorum. Kalemine, yüreğine sağlık canım  👍 1 |
| |
|
13 Eylül 2023, 20:02
| #9 | |
| Alıntı:
ZeyNa silerden böyle güzel yorumlar aldıkça inan içim içime sığmıyor yazdıkça yazasım geliyor, çok teşekkür ederim. 👍 1 | ||
| |
|
02 Ekim 2023, 21:51
| #10 |
   | Sare'nin evin önüne geldikten sonraki kısmını okurken yaşanan acıyı bir an gözümün önüne getirdim çok acı gerçekten. Emeğine sağlık canım 👍 1
________________ İnsan bütün sıkıntılarını tek başına atlatınca, kimseye ihtiyaç duymuyor.   |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
IRCRehberi.Net, JRodix.Com Sunucularında Barınmaktadır.
Normal
