Ertesi gün Nur’un da dediği gibi zor bir gün idi..Nur çalan telefonun sesiyle gözlerini açmıştı akşam tünedikleri kanapede...Arayan Orhan idi..Adli tıpa gideceklerini, onların da gelip gelmeyeceğini sormuş, geleceklerse acele etmelerini tembihlemişti.Cenaze öğlen namazına yetişsin istiyordu babaları..

Apar topar Sare’yi uyandırmış, duşa sokmuş, zorla bişeyler atıştırmasını sağlamış, Semih’i arayıp durumu anlatmıştı.

Semih gelip onları almış adli tıpa birlikte gitmişlerdi.Sare içine kapanmış, tepkisiz bir şekilde nereye çekseler o tarafa sürüklenir bir vaziyetteydi.

Adli tıpa binasının önüne geldiklerinde,onlardan önce gelen Orhan, Safiye Hanım ve Ayhan Bey az ilerde durmaktaydılar.Nur arabadan inip hızlıca Sare’nin tarafına geçip araçdan inmesine yardım ederken Safiye Hanım oturduğu banktan ok gibi fırlayıp birkaç adımda yanlarına vardı,Ağlamaktan kan çanağı olmuş gözlerindeki üzüntü ve keder biranda yerini öfkeye terketmişti, Sare’ye doğru atılarak;

-Sen hangi yüzle buraya gelebiliyosun uğursuz?

Nur araya girmese Sare’yi parçalayacak gibiydi öfkesi...

-Safiye Teyzem dur, Yapma N’olur...

Nur’un omuzundan görmeye çalışarak Sare’yi;

-Uğursuz, mutlu musun şimdi hee, İki kardeşin arasını açtın, birbirine dargın gitti çocuklarım benim.Senin yüzünden..Defol git burdan!

Nur’a dönerek;

-Allah aşkına al götür şunu burdan, elimden bir kaza çıkacak!

Ayhan Bey ile Orhan arkadan yetişip tuttular Safiye Hanım’ı.Semih de Sare’yi alıp diğer tarafa doğru çekti.Orhan annesinin koluna girerek

-Gel anneciğim hiç sırası değil şimdi..Hepimizin içi yanıyor.Hadi lütfen!

-Görmüyor musun oğlum yüzsüz yüzsüz kalkıp buraya gelmiş bir de, anayım ben ana!! İçim yanıyor içim!! O uğursuzun yüzünü görmeye tahammülüm yok..

Orhan annesini alıp oturdukları banka doğru ilerlerken, Ayhan Bey yavaş adımlarla Sare’nin önüne geldi,hüzünlü gözlerle baktı bir süre, elini uzatıp omzuna dokundu;

-Başımız sağolsun kızım...Bakma sen annenin dediklerine..acımız büyük...

Sare’nin bir şey söylemesini beklemeden dönüp eşiyle oğlunun peşinden gitti.

Uzun bir bekleyişinin ardından sonunda cenezelerini alabilmiş ve yıkama ve defin işlemleri için camiye gitmişlerdi.
Defin işlemleri bittikten sonra mezarlığa geçilmiş ve yapılan duanın ardından Erhan öğlen ezanı sonrası toprağa verilmişti.Mezarlıkta yeniden bir gerginlik yaşanmaması için Nur, Sare’yi mümkün olduğunca uzakta tutmuş ve annesi mezarlıktan ayrılana kadar da mezarın başına bırakmamıştı.

Herkes gittikten sonra geldi mezarın başına Sare...Sessızce gözlerinden yaşlar sicim gibi inerken, toğrağın taşlarını temizledi, okşadı... sevdi...su verdi...veda etti...

O gün Safiye Hanım’ın evinde yapılan duaya da yedi gün boyunca her akşam okunan Kuran Dinletisi’ne de gidemedi Sare.

Cenazenin kaldırıldığının ertesi günü Bade ve çocukları gelmişti..Ev büyük bir sessizliğe gömülmüştü.Ne çocuklar eskisi gibi kahkahalar atıyor ne de oyunlar oynuyordu.
Bade bile yürürken ses çıkarmamak için adeta ayak uçalrında dolaşıyordu evin içinde.Sare ise o günden sonra üst kata dahi çıkmamış,yatak odasının kapısına dahi varmamıştı.
İlk geceyi geçirdiği o kanapeyi kendine mekan edinmiş,zorunlu ihtiyaçlar harici orayı terk etmez duruma gelmişti.
Nur hemen hemen her akşam iş çıkışı uğruyor, birşeye ihtiyaçları olup olmadığına bakıyor, Bade ile konuşuyor, çocuklarla vakit geçiriyordu.Kendi gelemediği iki akşam da Semih’i yollayıp yoklatmıştı.
Sare dünya ile bağlantısını kesmiş gibiydi..Bade’nin zoruyla bişeyler atıştırıyor, etrafında olup bitenlerle hiç ilgilenmiyordu..Çocuklarını bile gözü görmüyordu.
Nur bu durumu Orhanla konuşmuştu.Belki de profesyonel bir destek alması gerektiği konusunda hemfikirdiler.Bir süre daha bekleyip bir düzelme olmassa doktora götürmeye karar vermişlerdi.