Erhan’ın yedisi gelip çatmıştı.Safiye Hanım büyük bir titizlikle evdeki hazırlıkları takip ediyor, evladına son görevini layıkıyle yerine getirmek için en ufak bir aksilik olmasın istiyordu.
Orhan mutfakta aşçıya talimatlar verirken buldu annesini,arkasından yaklaşıp omuzlarından sarıldı;

-Annem!.

Safiye Hanım yavaşça döndü oğluna, elleriyle yüzünü kavradı;

-Oğlum..Bugün kardeşinin yedisi..Eş dost herkesi çağırdık.Sen de çağıracakların varsa çağır..

-Evet var..Bende seninle bunu konuşacaktım.

-Dinliyorum evladım

Orhan annesinin koluna girerek mutfaktan çıkardı,salona doğru götürdü;

-Gel, otur şuraya...

Safiye Hanım Orhan’ın tavrından meraklandı, şüpheyle oğlunu süzerek oturdu önündeki koltuğa;

-N’oluyor evladım?

Orhan derin bir nefes alıp verdi, annesiyle gözgöze geldi;

-Annem biliyosun bugün Erhan’ın mevlüdü var.Onun için bütün bu hazırlık değil mi?

-Evet?

-Diyorum ki madem onun için..Onun en sevdiklerinin de burda olması gerekmez mi?

Safiye Hanım’ın gözlerindeki merak ve şüphe yavaş yavaş dağıldı yerini derin bir acıya bıraktı;

-Yani?

-Yanisi anneciğim, çocuklarının ve eşinin de burda olması gerekmez mi? Hem onlar artık bize emanet, Erhan’ın emanetleri..O da böyle olmasını isterdi biliyorsun...

Safiye Hanım’ın göz pınarları doldu, derin derin iç geçirdi;

-O’nun bu eve girmesini yasaklayan benim, şimdi kendi sözünü çiğne,al onu bu eve al diyorsun öyle mi?

Orhan uzanıp annesinin ellerini avuçlarının arasına alarak;

-Sen Safiye Sultansın! Sana bu yakışır annem.Evladının emanetlerine sırtını mı döneceksin.Asıl gelmesseler ne der herkes? Yakışır mı bu bize?

-Seni de anlamak mümkün değil..Oğlum bu kadın değil mi seni üzen,seni kardeşinle sırtından bıçaklayan..Kardeş kardeşi birbirine düşüren! Sen bu kadın yüzünden hasret gittin kardeşine!

-Annemm! Olan oldu..Geriye bakmanın hangimize ne faydası var..Erhan gitti anne.. Kurban olayım bir günlüğüne unut şu geçmişi! Bırak gelsin..Mevlüdden sonra çıkıp gidecek,görmeyeceksin bir daha..Ama çocuklar bizim çocuklarımız ve o da onların annesi..O çocuklar için biz onunla istesek de istemesek de iletişimde olmak durumundayız...

Safiye Hanım derin bir iç daha geçirdi..

-İyi tamam, bu defalık gelsin..O çocukların hatırına, Erhanımın hatırına.Gözüme batmadan otursun bir köşede.

Orhan uzanıp sarıldı annesine;

-Vicdanlı annem benim...

Orhan bahçeye çıkıp Nur’u aradı, durumu anlattı ve Sare ile çocukları getirmesini rica etti. Nur, Bade’yi arayıp hazırlanmalarını gelip alacağını ve mevlüde gideceklerini söylediğinde Bade şaşkınlıkla;

-Ablam da mı gidecek?

Nur da Orhan onu aradığında aynı şaşkınlığı yaşadığını anımsadı;

-Evet Badecim, sen çocukları hazırla,yarım saate gelirim ben, Sare’yi bana bırak bir şey deme sen.

-Tamam Nur Abla.

Nur gediğinde Sare’yi yine aynı kanapede elinde Erhan’ın hırkası öyle oturuken buldu.Yavaşça oturdu yanına arkadaşının uzanıp yanağından öptü;

-Ben geldim canım, nasılsın bugün?

Sare uzaklara dalmış bakışlarını çevirip baktı arkadaşına;

-İyiyim, daha iyiyim.

-Daha da iyi olacaksın.Sen bu değilsin biliyosun...Nelerin üstesinden geldin yıkılmadın,yine yıkılmayacaksın...

Sare elini saçlarının arasında dolaştırark, başını hafifçe yana doğru eğdi;

-Bu öyle bir şey değil Nur..Sanki vücudumdaki tüm kan çekilmiş gibi..

-Çok zor tahmin edebiliyorum..Ama hayat devam ediyor bi şekilde..Düşünmen gereken iki çocuğun var Sare..Onlar için ayakta durmak zorundasın...Hem Erhan seni böyle görmek ister miydi?

-Söylediğin herşeyde haklı olduğunu biliyorum..Ama bunu bilmek yetmiyo..gücüm yok..Hiç bir şey için gücüm yok Nur...

-Hadi kalk bir duş al..Sizi almaya geldim.

Sare bıkkınlıkla;

-Ay hayır Nur..Dışarı falan çıkmak istemiyorum ben,n’olur zorlama!

Nur derin bir nefes alıp verdi;

-Dışarı sayılmaz, Erhan’ın mevlüdü var bugün oraya gidiyoruz

Sare şüpheyle baktı arkadaşına;

-Nerde mevlüd?

-Köşkte

-Ben nasıl gidiyorum o halde?

-Orhan aradı.Safiye Sultan çağırmış.

-Adli tıpın orda olanları gördün..Sence bu normal mi?

-Hayatım üstünden bir hafta geçti..Mevlüd bu..Yani düşünmüştür heralde sizsiz olmayacağını...

Sare’nin inanmaz gözlerle kendisine baktığını gören Nur;

-Hadii! Kalk bi duş al, gecikmeyelim.

Sare itiraz etmeden yerinden kalkıp sarsak haraketlerle üst katın merdivenlerine yürüdü.
Nur seslendi arkasından;

-Geleyim ister misin?
-
Yok,hallederim ben...

Merdivenlerin başında durup bir süre odasının olduğu tarafa doğru baktı.Cesaretini toplamaya çalıştı.Yavaş adımlarla ilerledi,kapının tokmağını çevirmeden önce derin bir nefes alıp verdi ve açtı kapıyı...
Gözleri odanın her tarafında dolaştı yavaş yavaş...Yatağın onun yattığı tarafındaki komidinin üzerinde duran saate takılıp kaldı bakışları...Bade odayı toplamış belli ki onun eşyalarını ortadan kaldırmıştı ama saati unutmuştu demek ki..Gidip yatağın kenarına oturdu saati aldı eline..Kendi hediye ettiği bir saatti bu..Ne çok sevmişti..Hediyeyi verdiği o akşamı anımsayınca gözleri doldu yine..Sessizce ağlamaya başladı;

-Ben sensiz ne yapacağım söyler misin bana, nasıl baş edeceğim sensizlikle!

Odanın kapısı açılınca aniden hızla gözyaşlarını silip döndü baktı.Eray koşarak geldi yanına kucağına çıktı;

-Anne, artık odanda uyuyacaksın mı? Ben de seninle uyuyabilir miyim?

Sımsıkı sarıldı oğluna..Saçlarını öptü;

-Tabi ki uyuyabilirsin.

-Babam ne zaman gelecek? Gelecek di mi?

-Eraycım bu konuyu daha sonra konuşalım mı, babaanneye gideceğiz, geç kalmayalım, duşa girmem gerek, olur mu?

Eray masumca omuz çekti,annesinden geri çekti kendini;

-Biliyorum kandırıyosunuz beni babam gelmiyecek işte!

Uzanıp kendine çekti oğlunu, sıkıca sardı yine;

-Biliyorum neler olup bittiğini anlayamıyorsun ve anlamak istiyorsun.Sana söz babaannenden dönüşte oturup konuşacağız.
Başını kaldırıp baktı annesine;

-Söz mü?

-Söz! Hadi şimdi bana müsaade et duşumu alıp hazırlanayım.

-Tamam.

Koşarak çıktı odadan Eray..Eray’ın bu tavrı Sare’yi kendine getirmişti..Sorumluluklarını hatırlatmıştı..Bu hayatın sadece kendi hayatı olmadığını ve o iki çocuğun bütün sorumluluğunun artık onda olduğunu...
Hızlıca kalkıp duşa yöneldi.

Köşkün kapısında çocuklar araçtan inip koşarak içeri girdiler.Bade de arkalarından.Sare aracın yanında durdu,kararsızlıkla Nur’a doğru baktı.
Nur gelip koluna girerek;

-Hadi..Herşey yolunda gidecek..

Sare yaklaşık on yıl önce bu köşkden çıkışını anımsadı.Erhan ile elele ve arkalarında hayal kırıklığı, şok, kalp kırıklıkları, öfke bırakarak... Hayatının en berbat günlerinden birini yaşamıştı o gün...Şimdi de hayatının en acı günlerini yaşadığı bir zamanda yine burdaydı..Oysa ki bu köşk onun en mutlu anılarını biriktirdiği ve aile olmanın ne demek olduğunu öğrendiği yegane yerdi...

Nur’un çekiştirmesiyle düşüncelerinden sıyrılıp ana odaklanmaya çalıştı.Kapıya vardıklarında yardımcı karşıladı onları.İçeri buyur edip salona yönlendirdi..Uzun bir aradan sonra yeniden köşkün havasını soluyor olmak Sare’yi derinden etkilemişti..Nur yanında olmasa afallayıp kalacaktı orta yerde..Salona girip kalabalığa baş işaretiyle hafifçe bir selam verip bir koltuğa yanyana oturdular.Sare hiç farkında değildi ama Nur’un kolunu öyle bir sıkıyordu ki Nur diğer eliyle uzanıp elinin üstüne dokundu;

-Sakin..Herşey yolunda.

Diye fısıldamak zorunda kaldı.

Salonun karşı köşesinde Safiye Hanım oturuyor ve gelenlerin taziye dileklerini kabul ediyordu.Ara ara Sareden yana bakıyor ama gözgöze gelmemek için başını hızlıca çeviriyordu.Sare içinde bulunduğu durumdan çok rahatsız bir şekilde suçlu bir çocuk gibi oturduğu koltuğa adeta sığışmıştı.Neyse ki Sare’nin korktuğu başına gelmemiş Safiye Hanım ile hiç yanyana gelmeden hoca gelmiş mevlüd okunmuştu.
Okuma biter bitmez yemeğe geçmeden kalkıp çıkmışlardı.Köşkten çıkar çıkmaz Sare derin bir nefes almıştı.

Dönüşte Nur onları eve bıraktığında oturup uzun uzun konuştular.Sare Erhan’ın acısını kabullenmiş, sorumluluklarının farkına varmış ve herşeye rağmen hayat devam ediyor kafasına evrilmişti.Nur bir haftanın sonunda arkadaşının evinden ayrılırken ilk defa içi rahattı..
Tanıdığı bildiği Sare nihayet geri döner gibi olmuştu.