06 Aralık 2021, 22:33
|
#1 |
| | bağlandık bir kere "bağımlısıyım , hastasıyım , dermansızım.." ne diyordu üstadımız;
"Bağlanmayacaksin bir seye, oyle körü körüne" diye giden mısralar ...
alışkanlık olmuş , kopamıyorum , alışkanlığımın bile alışkanlık haline gelinmiş döngünün içerisindeyim .. yakınsın oysaki uzak kalmış gibi hissediyorum , yanımdayken bile üşüyorum
" gönlümün sarayı .. "
tüm güzelliklerin içinde yaşıyorken seni sen olduğunda bile* hiç bir güzellik bana güzel gelmiyor, senin güzelliğin yanında..
cümlelerimin içinde ince sızısını yaşatıyorsun yüreğimdeki derinliklerinde..
tutuyorum oysa seni sımsıkı bedenimde ama hiç yokmuş gibi hissediyorum,* daha fazla daha fazla, bencilliğimle daha fazla diyorum..
bağlanmayacaktım bir kere kördüğümün noktasına gelmişim son dipteki ucundayım seninle , sarmışım,* sarmalamışım..
kesip atsan bile kördüğüm kalacaktı ucunda hiç kopmayacakmış gibi...
" gelelim simdi mısralar halinde , bu sözlerden sonra asıl meseleye;
bağlanırken bile üzülüyor insan ..
tek kalmayı , tek olmayı, tek yaşamayı gün gelir;* her ölümü kendinde hazır etmeyi öğreneceğimizi ..*
dünyanın fani durumuna kapılıp giderken hayat koşulunda gerçekleri görmezden gelmeyi unutmayacaksın ... "
simdi biz seninle ! ne bensiz ne sensiz durumu yaşarken ,
bir bakmışın ki kaybolmuşuz , bağlandığımız durum içerisinde..
ölüm var dedik ya hani!
kime cıkar talih bilemem ama bağlanmamayı öğrenmeliyiz..
belki de hiç öğrenemeyeceğiz ..
bağlanmışım bir kere hiç birsey etki etmiyor ..
gel ! bana öğret aklımın zayıf noktası..
BMY.. #fırtınalarıniçindesavaşıyorum 
________________ Kırk yılda bir gibisin... |
|
| |