İnsanlar Yanılgıdan İbarettir
İnsanlar kırar. Bazıları bunu bile isteye yapar. Huy edinmişlerdir artık birilerini kırmayı kendilerine. Ve bunu yapan insanlar çoğu zaman en yakınımızdakilerdir, en iyi dostlarımız. Bizi nereden kıracağını en iyi bilenler. Anlarız ki insanlar yanılgıdan ibarettir bazen..
İçimizdeki güz kurusu diye kırdıkları dallar baharla birlikte yeniden çiçek açacak bilmezler. Bilmezler umut yüklüdür o dallarda. En çok kendime mi kızmalıyım aslında? Beni paramparça edecek o noktaya ben götürdüm çoğu zaman o insanı. Çok güvendim çünkü. Abi dedim, abla dedim belki kardeşim gördüm, belki dostum. Öyle güvendim sahiplendim ki öz değilse bile özüm gibi, canım gibi. Sonrası hayal kırıklığı işte, bir daha kimseye güvenmeyeceğim sözleri.. Kimi kandırıyorum ki? Güveneceğim yine bal gibi güveneceğim. Sonra birileri yine hayal kırıklığı yaratacak başa döneceğim. Yeniden, yeniden, yeniden.. Bu böyle devam edip duracak kısır bir döngü içinde. Beni ben yapan, beni büyüten kırgınlıklar biriktirdim içimde..
Ama düşünüyorum da, bende birilerini kırıyorumdur kim bilir. Birilerinin hayal kırıklığı oluyorumdur. Birilerinin en sevdiği, en güvendiğiyken en çok acıtanı benimdir. Bu hayatta kırdığımız yerden kırılıyoruzdur kim bilir..
Konu ZeyNa tarafından (15 Nisan 2020 Saat 19:40 ) değiştirilmiştir..
|