 Kendi Adımı Fısıldıyorum
Gözlerinde bir an bile asılı kalmamışım,
Göğe salınmış bir balonun ipine bağlamışım umutlarımı.
Bu, düştüğüm uçurumun acısı değil,
Parçalanan gururum, hâlâ seni aradığım yokluğunda.
İçimde haykıran, susturamadığım çocuk,
Kanaya kanaya büyüyor yalnızlığında.
Bir kalpte yer bulamayan gölge,
Nasıl tutunur ki hayata?
Kendi cesedini sırtında taşıyan umutla sürüklendim,
Her nefeste boğulmuşum, bilmeden.
Adımı yutan sessizlik,
Ruhumda bir fırtına şimdi.
Ateşi olmayan yangında kül oldum,
Gölgesiz güneşin ortasında kavrulurken.
Sevda sandım, oysa kurumuş nehirde
Çırpınan bir bedenden ibaretken.
İsyanım kendi körlüğüme,
Ve sen, aynada kaybolan yansıma gözlerimde.
Ben, bu enkazda kendi adımı fısıldıyorum.
________________ Başkalarını çözmeye çalıştıkça, kendimi
düğümlemişim haberim yok. |