 Bana Bile Yabancı Olduğum Günler
Sessizlikte eğilir yüzüm
aynaya, ağır bir bakışla.
Bir çift göz bana bakar —
tanıdık, ama değil.
Ne zaman sustum bu kadar,
ne zaman unuttum adımı?
Bir gülüşün kıyısında
boğulmuş cümlelerim var.
Kalbimden geçenleri
diz çöktürdüm zamana,
ve her "ben" dediğimde
bir adım daha eksildim.
Kim bu?
Bu gözlerde duran,
sessizce yargılayan biri var.
Benden mi doğdu,
yoksa ben mi
onda kayboldum?
Her sabah yeniden doğuyorum
aynı bedenin içinde.
Ama içimde yürüyen biri
hep ters yöne gidiyor. |