|
İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!
|
|
Her şeyi mükemmel yapmaya çalıştıkça daha da berbat ediyormuşum meğer, bilemedim..
Küçük kırgınlıklar kocaman dağlara, görmezden gelinen hatalar dönüşsüz yollara, söylenmeyen her söz bıçak gibi kesilmiş susuşlara dönüşüyormuş..
Ben, yapılan her yanlışı alttan almanın sevginin gereği olduğuna inandım hep. Bu yüzden çoğu hatayı sineye çektim. Fakat sineye çektiğim her kusur, göğsüme yer etmiş birer bıçağa dönüştü. Birlikte geçirilecek tek bir saniyenin bile her bir acıyı iyileştireceğini sandım.
'Bu beni öldürmez!' dediğim her küçük sıyrık , zamanla sarılamayacak kadar derin yaralar haline geldi. En kötüsü de neydi biliyor musun?
Onca zaman yaşadığım her şey kendi kendimeymiş meğer.. Kendi kendime sevmişim, üzülmüşüm; kendi kendime yaralanmışım, beklemişim..
Keşke zerre kadar bir çabanı görseydim, keşke zerre kadar sevdiğini hissetseydim.. Ancak bunca şey kendi kuruntummuş benim! Duygusuz bir duvarda incelik beklemişim, yosun tutmuş bir taştan beni anlamasını beklemişim.
Hata etmişim...
Yüreğindeki yangın soğudukça kendi aptallığını daha net görebiliyor insan. Sanırım buna soğumak deniyor ya da uzaklaşmak..
Sen her ne kabul edersen öyle olsun adı..
Kısacası, hayatının ortasında olduğumu sandığım birinin yüreğinin kıyısında bile değilmişim asında..
Artık hangi okyasunun sularına yelken açmak istersen hiç durma!
Çünkü benim kıyılarım bir daha liman olmaz sana..
|