08 Temmuz 2023, 23:01
|
#1 |
ad ASTRA per ASPERA  |  KİMSESİZ BİR ÖZLEYİŞ
KİMSESİZ BİR ÖZLEYİŞ
Söze miydi gerek
Yoksa bakışlar yeter miydi içimde birikenleri anlatmaya
Özlem, hüzün, bekleyiş
Kaç dilde, kaç harfle söylersen söyle
Yeter miydi çaresizliğin resmini çizmeye
İçimdeki tufan yeri
Kasırga geçen bir kış bahçesi sessizliği
Diner miydi, tutsaydım bir kez olsun ellerini
Bir kez baksaydın gözlerime halimden anlar gibi
Mecali kalmaz mıydı dizlerimin
Yıkılır mıydım olduğum yere?
Bir kez olsun karşılığı olsaydı yüreğimdeki duyguların
Senin yüreğinde
Son bulur muydu içimdeki küskünlüğün keskin sızısı?
Bilmiyorum, bilsem söylerdim emin ol
Kalemimin kırılacağını bilsem de vazgeçmezdim yazmaktan
Ruhumun sağanak sağanak hıçkırıkları
Sonunda kulaklarında yankılanacaksa
Hissedeceksen bir kez olsun
Sensizliğin bendeki yansımasını
Durduramazdım akan mürekkebi, dökülen kelimeleri...
Oysa sen karşımda dimdik bir duvar;
Sanki arada koskocaman bir cam fanus var...
Baktığın yerden beni görmüyorsun,
Çırpınışlarım kuşların cıvıltısına karışmış senin dünyanda
Başka tatlar, heyecanlar var aklında..
Uzaksın bana,
Aramızdaki yollar değil uzaklığın
Kalbin...
Peki ya bir adı var mı,
Seni özlemeyene karşı duyduğun özlemin;
Kimsesiz bir caresizlik
Zorunlu bir vazgeçiş
Var gücünle ona koşmak isterken
Ondan uzağa sürüdüğün ayaklarından çıkan
Sahipsiz, hüzünlü bir sesleniş...
Yazan; @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]  |
|
| |