Sözcüğü oluşturan hecelerden birinin diğerlerine göre daha baskılı söylenmesine sözcük vurgusu denir.


> Türkçe sözcüklerde vurgu genelde son hecededir.

Örnek(ler)
» kelebek, çocuk, büyük, yakın…



> Pekiştirilmiş sözcüklerde ve ünlemlerde vurgu ilk hecededir.

Örnek(ler)
» kıpkırmızı, yemyeşil, simsiyah…
» aferin, maşallah, eyvah…




> Olumsuzluk eki (-ma / -me) vurguyu kendinden önceki heceye kaydırır.

Örnek(ler)
» gittim → gitmedim.
» geleyim → gelmeyeyim



> Türkçede vurgu, sözcük ek aldıkça, alınan eke kayar.

Örnek(ler)
» oda → odalar → odalarımız



> “ki, de” bağlaçları ve “mi” soru eki vurguyu kendinden önceki sözcüklere kaydırır.

Örnek(ler)
» Geldi mi?, Okudun mu?
» Evimiz de tertemiz oldu.
» Nihayet kardeşim de geldi.
» Çalışmadım ki, görmedi ki.




*Alıntı