Arkadaşım Karanlık.. - IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

**ZeyNa** · 24 Şubat 2020, 13:30

Gökyüzümü ağlattı güneşim ve küfredercesine haykırdı..
-Neden bu karanlık? Açılsana artık!
İlk değildi bu kavgamız, ama hiçbiiri sonuç vermedi. O bana kızdı, ben ona, sonra ben kendime.. Bu kısır döngü devam etti böyle yıllarca. Bazen zamanda girdi bu kavgaya.

-Ben seni bekleyemem, çeker giderim. İşim gücüm var benim!

Peki dedim. '' Peki git sende, bir gün geleceğim ben de.. ''

Böyle gel zaman git zaman büyüdüm ben. Karanlıkta büyüdü benimle. Hiç ayrılmadı yanımdan.. Çok kişi geldi geçti ama o hiç ayrılmadı sağ olsun.. Ben mi karanlıkta büyüdüm, o mu bende büyüdü bilmiyorum. Beraber büyüdük sanırım. Biri ayırmaya çalışanlarda oldu tabi ama ilişkimiz çok güçlüydü. İzin vermedik bizi kimsenin yıkmasına. Koskoca duvar ördük bedenimizden, ben onu korudum o da beni. Böyle devam etti.. Büyüdükçe daha da çok ihtiyaç duyduk birbirimize, belki de ben ona.. Ama zaman hep kızgındı bana. Bir gün temelli gideceğini ve benim karanlıkta yapayalnız kalacağımı söyleyip durdu hep. Sanki bilmiyordum. Evet zaman gideceksin sen, ama karanlık hep benimle olacak. Bu böyleydi benim için artık..

Zaman hala aynı kızgınlıkta geçip gidiyordu. Bazen konuşmuyordu bile benimle. Ama aslında o beni hep bırakıp gidiyordu.. Çocukken balonlarımla oynarken yine bir hışımla geçip gitmişti.. Kendi kendime oynadım, düştüm, büyüdüm işte..

Kim ne derse desin başka türlü yaşanmazdı. Işık olmamalıydı yaşamam için. Gözümü alıyordu, afallıyordum, düşüyordum sonunda.. Bu hep ürküttü beni! Oysa karanlıkta düşsen de belli olmazdı, sen dışında kimse bilmezdi. Karanlık hep saklardı düştüğünü. Evet, evet! Bence iyi bir dostluktu bu..

Bazen bende çıkıp geziyorum aydınlıkta. Şöyle bir bakıp geri kaçıyorum köşeme. Beni orada sık görmeyen insanlar bağırıyordu arkamdan :
- '' Aa, sen mi geldin? Gel, gel hadi. Durma öyle uzakta.. ''
'' Yok iyi böyle. Hı, hı İyiyim ben.. '' diyordum.

Sahiden iyi miydin ben? Yo, aslında çokta değildim be. Zaman haklı mıydı yoksa? Ah, hayır yine saçmaladım. Aslında artık susmalıyım. Karanlıkta biraz ışık yakalayınca yazayım dedim. Umarım gelir yine, yazarım ben de.. Hadi gittim ben.. Hayır gittik biz, hadi karanlık..

**oMeN** · 24 Şubat 2020, 13:52

Kalemine ve yüreğine sağlık @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...] çok anlamlı ;khv

L_ · 24 Şubat 2020, 13:56

elinize sağlık @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...] hanım cok anlamlı yazı olmuş

**ZaLim** · 24 Şubat 2020, 14:14

karanlik aydinliktan iyidir, yuregine saglik..

**Yazgı** · 24 Şubat 2020, 14:31

Zeyna hanımcım ne güzel dökmüşsün kelimelere iç sesini. Kalemine, yüreğine sağlık. Çok beğendim.

**LeoPardeSs** · 24 Şubat 2020, 15:14

Masum insanlar karanlıklarda geziyor bence.En kırılganlar
Ne güzel anlatmışsınız içinizdeki o rengi. Tşk ler paylaştığınız için;gul

**BLueMooN** · 24 Şubat 2020, 15:15

Yüreğine sağlık.

**yeSa** · 24 Şubat 2020, 15:23

Kalemine yüreğine sağlık

**HasbihaL** · 24 Şubat 2020, 15:33

Insanın içine içine işleyen bir yazı yureginize sağlık. ...

**She** · 22 Ağustos 2020, 00:11

Bazen bende çıkıp geziyorum aydınlıkta. Şöyle bir bakıp geri kaçıyorum köşeme. Beni orada sık görmeyen insanlar bağırıyordu arkamdan :
- '' Aa, sen mi geldin? Gel, gel hadi. Durma öyle uzakta.. ''
'' Yok iyi böyle. Hı, hı İyiyim ben.. '' diyordum.

Emeğine yüreğine sağlık canım

24 Şubat 2020, 13:30	#1
ZeyNa ✓	Arkadaşım Karanlık.. Gökyüzümü ağlattı güneşim ve küfredercesine haykırdı.. -Neden bu karanlık? Açılsana artık! İlk değildi bu kavgamız, ama hiçbiiri sonuç vermedi. O bana kızdı, ben ona, sonra ben kendime.. Bu kısır döngü devam etti böyle yıllarca. Bazen zamanda girdi bu kavgaya. -Ben seni bekleyemem, çeker giderim. İşim gücüm var benim! Peki dedim. '' Peki git sende, bir gün geleceğim ben de.. '' Böyle gel zaman git zaman büyüdüm ben. Karanlıkta büyüdü benimle. Hiç ayrılmadı yanımdan.. Çok kişi geldi geçti ama o hiç ayrılmadı sağ olsun.. Ben mi karanlıkta büyüdüm, o mu bende büyüdü bilmiyorum. Beraber büyüdük sanırım. Biri ayırmaya çalışanlarda oldu tabi ama ilişkimiz çok güçlüydü. İzin vermedik bizi kimsenin yıkmasına. Koskoca duvar ördük bedenimizden, ben onu korudum o da beni. Böyle devam etti.. Büyüdükçe daha da çok ihtiyaç duyduk birbirimize, belki de ben ona.. Ama zaman hep kızgındı bana. Bir gün temelli gideceğini ve benim karanlıkta yapayalnız kalacağımı söyleyip durdu hep. Sanki bilmiyordum. Evet zaman gideceksin sen, ama karanlık hep benimle olacak. Bu böyleydi benim için artık.. Zaman hala aynı kızgınlıkta geçip gidiyordu. Bazen konuşmuyordu bile benimle. Ama aslında o beni hep bırakıp gidiyordu.. Çocukken balonlarımla oynarken yine bir hışımla geçip gitmişti.. Kendi kendime oynadım, düştüm, büyüdüm işte.. Kim ne derse desin başka türlü yaşanmazdı. Işık olmamalıydı yaşamam için. Gözümü alıyordu, afallıyordum, düşüyordum sonunda.. Bu hep ürküttü beni! Oysa karanlıkta düşsen de belli olmazdı, sen dışında kimse bilmezdi. Karanlık hep saklardı düştüğünü. Evet, evet! Bence iyi bir dostluktu bu.. Bazen bende çıkıp geziyorum aydınlıkta. Şöyle bir bakıp geri kaçıyorum köşeme. Beni orada sık görmeyen insanlar bağırıyordu arkamdan : - '' Aa, sen mi geldin? Gel, gel hadi. Durma öyle uzakta.. '' '' Yok iyi böyle. Hı, hı İyiyim ben.. '' diyordum. Sahiden iyi miydin ben? Yo, aslında çokta değildim be. Zaman haklı mıydı yoksa? Ah, hayır yine saçmaladım. Aslında artık susmalıyım. Karanlıkta biraz ışık yakalayınca yazayım dedim. Umarım gelir yine, yazarım ben de.. Hadi gittim ben.. Hayır gittik biz, hadi karanlık.. 👍 10 👍❤😂😮😡😢👎👏
	Alıntı Yap

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)