Bir sabah ince bir çizginin ucunda bitti yol. Kıyametimin koptuğunu hissettim ilk defa yeryüzünde. Sensiz bu koca dünyayla nasıl baş edeceğimi düşünürken, gözlerini bir daha göremeyeceğimin gerçeğiyle sıkıştı yüreğim.. Bu gerçekle seneler geçirdim, gözlerin hala son gördüğüm kadar güzel kaldı zihnimde. Yokluğunu hala çok derinden hissetsem de alıştım sanırım..
İnsan bu neye alışmıyor ki sanki.

Hiçbir şey düşünmeden uyumak istediğim bir geceyken, sana dair cümlelerin yüreğimden dolup taştığını fark ettim. Yazmazsam delirecekmişim gibi bir gece oluyor, seneler öncesine gidiyor aklım sürekli. Boğazımda acısı bir türlü geçmeyen bir çığlığın izi var şimdi, avazım çıktığı kadar bağırmışım da sanki sen duymamışsın gibi..