Ahh hayat nelere gebesin hiç bilmeden tüketiyoruz her saniyeni. Günler haftalara, haftalar aylara dökülüyor.Mevsimler var bir de en çok onları hissediyorum sanırım. Bazen saatlerce ıslanıyorum yağmurun altında sırılsıklam bazen de güneşin altında oturuyorum kıpırtısız. Yağmurlu havalar gözyaşlarım için bir sığınak gibi.

İnsanlarla anlaşamadıkça hayvanlara,çiçeklere,yağmurlara,denize çeviriyorum yönümü.

Anlamak konusunda eksiğiz sanırım hem de fazlasıyla hatta en çok bu konuda eksiğiz. Karşımızdaki insanı tanıyamıyoruz ya bazen ,bambaşka biri mi oluyor yoksa hep öyle miydi kestiremiyoruz.

O yüzden ben hep insanlara uzaktan bakmayı seviyorum çünkü uzaktan bakınca hepsi öyle güzel ki. Sanırım ben artık güzel görünen şeylerin çirkinliğiyle yüzleşmek istemiyorum. Öylece kalsınlar oldukları gibi.

Bir beklenti içerisine girersen yanılıyorsun çünkü umduğun gibi çıkmıyor ,bulduğun gibi de kalmıyor çoğu zaman.İnsanları tanımak konusunda da beceriksizim. Herkesi kendim gibi sanmak konusunda bir inadım var. Görmezden gelmek değil de görememek. Sonra bir şeylerin farkına vardığında değiştin diyorlar bu sadece eskisi gibi olamamak aslında.

Bir insan neden değişir? Ya da gerçekten değişir mi ,zaman sonra aynı kişiliğine mi bürünür ? Bilmiyorum.. Aslına bakarsanız bilmek de istemiyorum herkes kalsın olduğu gibi, olduğu kadarıyla. Herkes kendine sorsun nasıl biriyim diye.

Bazen o kadar yorulmuş hissediyor ki insan kendini hiçbir şeyi umursamaz oluyor, kendisiyle kalmak, ruhen dinlenmek istiyor.

Yazgı