Benim onu sevmemin nasıl bir mucize olduğunu bilmiyor. Belki de sıradan ve vasıfsız bir şey gibi görüyor bunu. O da haklı. Neredeyse tanıyan herkes sevmiş onu. Farklı boyutlarda elbet. Ama bir şekilde sevmiş. Zaten onu birazcık tanıyan birinin kayıtsız kalması, sıradan biri gibi davranması mümkün değil. Fakat ben ne yapabilirim? Anlatamıyorum. Anlatamamamın sıkıntısı içimdeki telaşı kat be kat artırıyor... Seni en çok ben seviyorum desem, en başka ben seviyorum ve en başta, herkesten çok, en çok, en... Ne en? İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır. Oysa sadece anlatabildiğim kadarını biliyor. Anlatabildiğim kadarını... Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki..

Sen öldüğünde bir yanım öldü.
Kalan sağ yanımsa beni yaşatmaya yetmiyor artık.

Bazen kabullenemiyorum.
Senden 2 sene sonra dünyaya gelmişken şimdi senden 8 yaş büyük olmak kalbimi acıtıyor.
Senin hep 22 kalmış olmanı kabullenemiyorum.

Bi yılbaşı günü ilk defa seninle gittiğimiz, en sevdiğimiz cafeye bugün yine sensiz gittim.
Yanında her şey serbestti. Nargilesini de ilk seninle içmiştim elmalısı hala favorim. Senden sonra 2 kez kapandı, 3 kez isim değişti ama hala en sevdiğim.

Bu gün hissettim. Sen artık bu dünyada olmasan da, sevdirdiğin her şey benimle.
Ruhun hala benimle.