Yıllar sonra seni bir sokakta , başka birinin kolunda gördüğümde hatırlamayacak kadar unutmuş olmayı dilerim.

Gülüşün kurşun gibi diye boşuna demiyorum.
Başkasına gülersen kafama saplanır,
Bana gülüyorsan...

...sen bana gülmezsin.

Gülüp eğlenmeliydim,
Su gibi akmalıydım şu yaşımda,
Oysa ağır ağır düşünüyorum her şeyi..
Kaç gecem daha böyle huzursuz geçecek?
Beni felaketler değil düşünmek mahvedecek.

Argo cümlelerim asla var olmayacağının hayıflanışıyla almış başını gidiyor. İkilemlerden artakalan zamanımın keyfine bakıyorum. Keyfime asla kalmadı hayat ve seçimlerim. Kafamın içinde adım başına para sayıyorlar gibi volta atan düzen bozması düşüncelerim.
Ve hiçbir dönüm noktası anı, pişman etmeyecek beni sizlere değer verdiğim için beni mahvedenler!
Kendi kalemde hapsolmuş ve beynimin her odasının kilidini ayrı ayrı “çocukluk”luğumun ulaşamayacağı yerlere koyduğum anahtarlarım için.

Affetmek falan yakışmaz bana!
Düşünmemek sizi... Duyduğum en büyük minnet kendime!

Herkes yaralı..
Mutluyum diyenlere bakma, en mutsuzu da onlar aslında. Kahkaha atanlara bakma, yüreklerindeki gözyaşlarını görsen korkup kaçarsın aslında ve herkes yaralı, birileri birilerinin canını yakmış , birileri hep enkaz...
Oyalanıyoruz, zaman geçsin belki hakikaten unuturuz diyoruz. Zaman geçiyor.

Biz hâlâ yaralı..

Ya yanımda kal ; kitap okuyalım , masallar anlatalım, hayaller kuralım , şarap içip sevişelim..
Ya da defol git şiir ol.

Kimi çok düşünürsen ondan kazık yersin dostum! Kim üzülmesin diye susarsan o cümleleriyle yıpratır seni.
Kim senin için en değerliyse o inceldiğin yerden koparır seni, ne kadar susarsan o kadar kaybedersin!
Ne kadar boğazına dizersen cümleleri o kadar kalbine ağırlık yapar biriktirdiklerin..
Kim için üzülürsen, o kişi üzer seni. Hayat böyle!
Alışmak lazım..
Kimi seversen o öğretir sevmemen gerektiğini...