Şu anda durduğum noktadan baktığımda, benimle, kendim arasındaki mesafede kaç insan var biliyor musun? Elbette bilmiyorsun. Kendime ulaşana kadar öldürmem gereken bir ülke dolusu insan var, ama sen beni sürekli meşgul ediyorsun.

Karanlık geceyi örter, geçmişi değil!

Henüz hiçbir şey bitmedi. Siz bu başlığı okurken ben hastanede tedavilere tam gaz devam ediyor olacağım. Dışarıya ait hiçbir hayalim olmamasına rağmen umutla çıkış kapısı arıyorum. Çünkü hayal kırıklıkları ile girdiğim bu yerden ancak umutla çıkabilirim...

Yasakları aşmanın sebebi, hayatımızın başkaları tarafından kontrol edilmeye çalışıldığını fark etmemizdir. Fakat bunun özünde özgürlük yatar. Yasakları aştıkça özgür olduğumuzu düşünürüz. Peki, yasakları aştıkça özgürlüğümüzden verdiğimizi hiç düşündünüz mü? Yani yasağı koyan veya koyanlar aslında bunu yapmamıza sessiz kalarak bizden kurtulmuş olamazlar mı?

Güven, en devasa yapıttır. Bazen, bir insanın başka bir insana böyle şeyler inşa etmesine hayranlık duyuyorum. İnanın bana. Bu yapıtın yıkılışına hiç şahit oldunuz mu? Evet, mi? Ben altından sağ bile çıktım. Çünkü nefes alıyorum. Sadece nefes. Nefes çok önemlidir. Hâlâ kurtulamadığımızın göstergesidir. İnsan, bazı şeyleri öğrenmek istemez. Daha doğru bir ifadeyle, dürüst bir yalan, en keskin doğrudan daha iyi gelir kulağa. Güven, kimi zaman yeni düşen süt dişinin bıraktığı boşluk gibidir. Öylesine masum, öylesine kanamalı. Yeni boşluğun dolması için yapmanız gereken tek şey; hiçbir şekilde oraya (Yara) dokunmamaktır. Güven ve hayal kırıklığı, aynı sokakta ama farklı kaldırımlarda yürürler. Bazen, yalan olduğunu bildiğiniz halde inanmış rolü yaparsınız. Hepimiz yapmışızdır. Eminim, şu anda bile yapanlar vardır. Sonra da inanırsınız. Bir zaman sonra da bu garip duruma alışmaya başlarsınız...

Yâ eyyyuhâllezîne âmenûctenibû kesîran minez zanni, inne ba’daz zanni ismun, ve lâ tecessesû ve lâ yagteb ba’dukum ba’dâ(ba’dan), e yuhıbbu ehadukum en ye’kule lahme ahîhi meyten fe kerihtumûhu, vettekullâhe, innallâhe tevvâbun rahîmun. (Hucurât 49/12)

Bazen, körü körüne inandığım şeyler oluyor. Sonra, bu durumun Tanrı'yla bir alakası var mı acaba, diyorum. Cevap veremiyorum.

Hadi inkâr edelim!

Benim anılarım yok, yaralarım var. Sorulduğu yerden bir bakire gibi kanayan!

Etrafınızda; “Benim için çok değerlisin”, diyen insanların sayısı ne kadar fazla ise, o kadar ölüme yakınsınız demektir. Çünkü insan oğlu, en iyi değeri sadece ölüye verir!

Öldükten sonra mezara konulmanın en kötü yanı nedir biliyor musunuz? Yaşarken gerçek yüzünü gördüğümüz onca arkadaşınızı, akrabalık kelimesinden bihaber olan yakınlarınızı, en önemlisi de üzerine dikilen insanlık giysisini doğumla yırtıp atmış olan sözde dostlarınızı, belki ilk ama son kez ve bir araya gelip etrafınızda toplanmalarına katlanmak zorunda olup, sahte bir acıyla sizi uğurlamalarına sessiz kalmanızdır. İşin en mide bulandırıcı tarafı ise; bu iğrenç durumun, bir gün herkes için geçerli olabilme ihtimalidir.

Biliyorum, ölüm veya ölmek trajik bir durum gibi görünse de aslında kurtuluştur bir bakıma. Acı bitiyor, anlık ve gerçek bir acıyla hem de. Acının, acıyla bitmesi kulağa hoş gelmiyor farkındayım ama doğru şeyler hep böyledir, can sıkar. En büyük hayal kırıklığın nedir, diye sorsalar, doğmak derim. Doğmak. Çünkü diğerleri onu takip ediyor sadece. Hiçbir şey doğum kadar sancılı olamaz. Bunu annenize sorun. Gidip bunu yapın. Neyse sözü uzatmadan; asıl acı ya da gerçek acı, her sabah nefes alarak uyanmaktır. Çünkü her yeni gün, yeni bir doğum sancısı demektir. Yeni bir ıstıraba merhaba demektir. Eğer haksız olduğumu düşünüyorsanız, mezara konulmakla ilgili olan kısmı tekrar okumanızı istiyorum.

Ya da inkâr edelim!