Günaydın.

Dahl'ın bir başka çocuk kitabında geçer:

"Biliyor musun, öyle hissediyorum ki senin bu talih kuşuna çok ihtiyacın vardı."

Kimin yok ki?

Şu günlerde hepimizin talihinin biraz gülmeye ihtiyacı var.

Hepimizin.

Günaydın.

Öyle bir çağdayız ki, insan olmak; dümdüz, sade, normal bir insan olmak bile mücadele istiyor.

Olan biteni dile getirsek yalnızlaşıyoruz. "Toksik" bulunuyor bazı şeyler artık, bilirsiniz.

Traykoski'nin aynı eserinde geçer: "Tüm zamanlar adaletsizdir ve içinde yaşadığımız zaman en adaletsiz olanıdır."

Bu dünya böyle.

İnsanız, yalnızız ve azınlığız.

Merhaba,

Pişmanlık üzerine ne vakit düşünsek, bir huzursuzluk kaplar içimizi. İnsan böyledir.

Kulaklarını tıkar bir zaman herkese, falanca bizi ne bilecektir, onlar bizden ne anlayacaktır, o kız şu oğlan bize göre değildir, zaten evlenmekmiş aile kurmakmış iş güç sahibi olmakmış şuymuş buymuş hikâyedir, şu bize haset ediyordur yoksa en doğrusunu en mükemmelini biz bilirizdir. Sonra?

Sonra Kuşlar'ı hatırlarız:
Sonra herkes kendi dünyasına daldı
Geçti geçmez dediğimiz zaman
Kuşları unuttuk.

Belki biraz laf dinlemeli.

Belki dünya bizim etrafımızda o kadar da dönmüyordur ve kuşlar unutulmamalıdır.

Füruzan'ın ölümsüz anısına...

Günaydın.

Bir can sıkıntısı ki geçmiyor.

Memleketin hâlinden mi ya da dünyanın, birini özlemekten mi kırgınlıklardan mıdır nedir?

Füruzan, "Canım sıkılıyor deriz. Çünkü özümüzü duyarız sıkılırken, acı duyarken, severken, sevilirken..." der.

Sıkıntıların son bulduğu bir hafta olsun.

Yeterince duyduk kendimizi, mutlu günler de hakkımız, öyle değil mi?

Günaydın.

Her şeyimizin olsa da bir şeyler eksik.
Böyle hissettiğimiz anlar olur bilirsiniz.

Karauğuz kitabında, "Uçacak bir göğü kalmamış ve ne yapacağını şaşırmış bir kuş gibi hissediyorum kendimi. Kanatları olsa da göğü olmayan bir kuş nedir ki dünya için." diyor ve ekliyor: "Kuşları değerli kılan kanatları değil de gökleriymiş meğer."

Göğünüz eksik olmasın. Var olun.

Günaydın.

İnsanın aklına bir kötülük düştü mü eyvah.

Bir Rus Masalı'nda geçer: "Kötü düşünce, zehirli bir çiçek gibi hiç durmadan büyür ve yavaş yavaş tüm iyi düşünceleri öldürür."

İnsanız; öfkeleniriz, kendimizden geçeriz, bir başka insanı kıskanırız fakat bu zehri henüz bir düşünceyken hemen öldürmeliyiz.

İyilik çiçekleri büyütmeliyiz, daima.

Merhaba,


İnsanlığın büyük zindanı kendin olamamak.
O ne der, bu ne der, ailem şöyle ister, dostlarım böyle. Mecburiyetler mecburiyetler!

Körleşme'de geçer: "Tek bir tutkusu vardı: Tüm yaşamı boyunca; gerçekte ne ise, o olarak kalmak; kendi kişiliğini salt bir ay ya da bir yıl süreyle değil, ömrünün sonuna dek yitirmemek."

İnsanlığımız şahsiyetimizden gelir.

Hiç kimse ve hiçbir şey için "kendinizi" kaybetmeyin. Var olun.

Günaydın.

Başkasına muhtaç olanın mutlu olması ne mümkün.

İnsan, evvela kendine yetmeli. Sonra?

Sonrası Schopenhauer'in yaşamın bilgeliği üzerine söyledikleri gibi: "Kendi kendine yetmek, kendi kendisi için her şey olmak ve tüm varlığımı kendimde taşıyorum diyebilmek, elbette mutluluğumuz için en yararlı özelliktir."

Evvela kendimizi seveceğiz ve ruhumuza, bedenimize iyi bakacağız.

Yeteceğiz kendimize. Sonrası hep aydınlık.

Günaydın.

Bilge Kan'da geçer: “Geldiğin yer gitmiştir, gideceğini sandığın yer asla orada değildir ve bulunduğun yer, ondan uzaklaşmadıkça hiçbir işe yaramaz. Olman gereken yer nerede? Yer yok. Senin dışında hiçbir şey sana yer veremez. Sahip olduğun tek yer şu anda kendinde."

Kendinizdeki o yere sahip çıkın.

Bugünlerde gideceğimiz başka "yer" yok.