03 Nisan 2021, 19:13
|
#1
|
|
|
Deneme Köşem ~ Bir Sonraki Durak-Yalnızlık
'İnsan neyden korkar en çok hayatta?' diye çok sordum kendime. Hayallerimizin, yalnız rüyalarımızın içinde var olmasından mı yoksa her gün batan güneşle kaybolan, yarım kalmış umudumuzla esaret dolu yaşamdan mı? Bir bebeğin anne diyerek hıçkırıklarla ağlaması, dinmeyen arzuyla aranan sevgililer ve küçük bir kızın anne olmak istediğini belirten sözleri... İnsan en çok yoldaş arar, insan duvarları arasında en çok bir ses arar var olabilmek için. Yalnızlık, üstümüzü bir yorgan gibi örtmeyi bekleyen yıldızsız bir gecenin uşağıdır. Aynı varlığa lanet ettiren de dua ettiren de.
En çaresiz hissettiğimiz anlarda uzaklaşabilmek olabildiğince güzel bir seçenek gibi gelir kişiye, hatta en iyisinden. Arkamızı döndüğümüzde bastığımız hangi toprağın sözüydü yeni bir benlik vereceği? Geçmişin hiçbir hatırası bırakmaz yakamızı. Gözyaşlarımızla suladığımız çamur birikintileri yapışır pabuçlarımıza. Biz nereye onlar oraya, altımızdaki zemine ilk onlar dokunur yine de anlayamayız kim olduğumuzu, neden geldiğimizi. Diyeceğim o ki; gidemeyiz, yalnız kalamayız biz. Doğamıza aykırı, alabildiğimizi doldururuz bohçamıza. Aman, yalnız kalmayayım diye de en acı verenlerini alırız. Her nefeste, başka köşede de olsa orada olduklarını bilebilelim diye. Terk edince de yalnızız, terk edilince de.
Ancak yalnız olmadığımızdan emin olduğumuz noktada kabul ediyoruz bu korkumuzu. O noktaya kadar içimizdeki bu korku, zehirli bir sarmaşık gibi sararken yüreğimizi, dans partnerini çağırır piste. Bundandır sonu gelmeyen kâbuslarımızla sarılıp uyumalarımız gece boyu.
Dünya üzerindeki hiçbir malın, ruhun sahibi olamıyorsak, yalnızlık duygusunun kölesi olmamız nedensiz. Neticede bizim değil kaybetmekten korktuğumuz, varlığımızın nadide nedeni değil. Bir noktada, yalnızlık, hepimizin yüzleşeceği reddedilemez bir sürecin parçası, tıpkı ölüm gibi.
|
|
|
|
Normal
