|
|
10 Haziran 2025, 11:19
| #1 |
  |  Sessizlikte Huzur Sessizlikte Huzur Bazen her şeyden uzaklaşmak istersin… Kalabalıktan, gürültüden, bitmek bilmeyen sorumluluklardan, zoraki tebessümlerden… Hatta bazen kendinden bile. O anlarda en çok ihtiyaç duyduğun şey, aslında en sade olan: Sessizlik. Sessizlik dışarıdan sıradan görünür ama içine girdiğinde, başka bir dünya açılır önüne. Gürültüler susar, düşünceler durulur, kalbin sesi kendini göstermeye başlar. Ve o zaman fark edersin: Ne kadar da yorgun düşmüşsün hayata yetişmeye çalışırken. Ne çok şeyi bastırmış, ne çok şeyi unutmuşsun. Ben sessizliğin içinde yeniden buldum kendimi. Kalabalıklarda yitirdiğim parçalarımı, bir kuş sesinde ya da gece vakti kendi içime döndüğüm o derin anlarda yeniden keşfettim. Sessizliğe yaslandım, sustum ve ilk defa gerçekten duydum içimdeki sesi. Kendimi dinledim… Uzun zamandır susturduğum o sesi. Huzur meğer hep içimdeymiş. Ama ben onu hep dışarda, birilerinde, bir şeylerde aramışım. Sessizlik bana bunu öğretti. Koşturmanın ortasında unuttuğum benliğimi, sessizlikte hatırladım. Önce biraz korktum, çünkü alışık değildim kendimle bu kadar baş başa kalmaya. Ama sonra alıştım… Ve sonunda sevdim. Çünkü bu defa gerçekten ben gibi hissettim. Artık biliyorum… Sessizlik, kaçtığım değil, sığındığım yer. O sessizlikte kendimi buluyor, sarıyor, dinliyor ve iyileşiyorum. Ve belki de bu yüzden, en çok orada huzurluyum. 👍 1 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde