![]() |
| | #1 |
| Bir zaman vardı, düş gibi, siyah beyaz bir sessizlikte asılı kalan parmak uçlarımda hissettiğim soğuk bir kâğıt, ama sıcak bir an Bir kadının saçları savrulmuş rüzgâra babasının kolunda bir çocuk, gülümsemenin kenarında bir hüzün gözler uzaklara dalmış, sanki o anda bile kaybetmiş gibi bir şeyi Fotoğraf konuşmuyor ama ben duyuyorum sesini “biz böyleydik,” diyor, “birlikteydik, bir anlığına bile olsa tamdık.” Şimdi o ev yıkıldı belki, O insanlar dağıldı, ama ben her baktığımda yeniden toplanıyor zamanın kırıkları Bu yüzden saklarım onu, bir kitabın arasında değil, kalbimin en kuytusunda solmasın diye değil, unutulmasın diye | |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |