 Eski Bir Fotoğrafın Gölgesinde
Bir zaman vardı, düş gibi,
siyah beyaz bir sessizlikte asılı kalan
parmak uçlarımda hissettiğim
soğuk bir kâğıt, ama sıcak bir an
Bir kadının saçları savrulmuş rüzgâra
babasının kolunda bir çocuk,
gülümsemenin kenarında bir hüzün
gözler uzaklara dalmış,
sanki o anda bile kaybetmiş gibi bir şeyi
Fotoğraf konuşmuyor
ama ben duyuyorum sesini
“biz böyleydik,” diyor, “birlikteydik,
bir anlığına bile olsa tamdık.”
Şimdi o ev yıkıldı belki,
O insanlar dağıldı,
ama ben her baktığımda
yeniden toplanıyor zamanın kırıkları
Bu yüzden saklarım onu,
bir kitabın arasında değil,
kalbimin en kuytusunda
solmasın diye değil, unutulmasın diye |