Kalemi kırıp geldim yine…
Yine kırıklarımı sarıp geldim harflerime…
Tüm kahramanlıkları devirdim payına. Artık kim ne kadar cesur olursa olsun sen kadar kahraman olamayacak masalıma.

Dilimde eskimiş hüzünlerden bir nota düşürdüm sana. Al ellerine, iyi sakla. Suskunluğuna göm son sesimi, göm ki rahatsız edilmesin sessizliğin. Ve bir gün gidersen bu şehirden söyle, İstanbul artık kim?

Giderken ayakuçlarında olsun adımların. Usulca git, duymayayım. Yollarda kalmasın ayak izin. Ki daha unutmayı becerememişken hiçbir iz seni hatırlatmasın. Sorumun cevabını düşür şehrin dar sokaklarına; söyle, gidersen İstanbul artık kim?

Hangi durakta soruların? Hadi sor! Yakasından tutup cevaplarımın, tüm soru işaretlerini yakmalıyım.
Sus demeliyim yalancı şairlere,
Bitmeyen şiirlere dur demeliyim…
Oturup sonbaharın kıyısına, mevsimsizliğimin kırıklarını toplamalıyım sararmış zaman aralıklarında.

Yine düşmeliyim dizlerimin üstüne. Var olan yaralarım nasırlaşmalı düşüşlerimin yandaşlığında. Ve ben sustuğumda kanayan yaralarım anlatmalı seni…