yalın ayak,yalın yürek geçtiğim kapı önleri,
yarasına buz yerine tuz bastığın yüreğim.
ardım sıra gelen gölgem gibi sessiz yalnızlığım.
işte,yüreğimden dünyama yansıyanlar...


biraz ötenin aydınlığında seni bulma umudum.
biraz ötenin çıkmazı tek çıkar yolum.
"bilebile"dedikleri bu olsa gerek.
bilebile kendimi imkansıza sürüklemek...

dönsem de bulamam ki gerilerde bıraktığım beni.
kaybolmuşluğumun lezzetini tatmak var sırada.
bir de yokluğunun yansıyan gölgesi ki,
dost da olduk onula biliyor musun?

işte böyle sevgili;
böyle bir kargaşadan ibaret artık herşey.
şimdilerde kimliğimi bunca değerli kılan,
çelişkileri bir araya toplayabilmemin zaferi.
yoksa;
ne ben gönlünde bir yere sahip,
ne sen benden gidebilecek kadar cesaretli...