Herkes gitti.
Her düş öldü.
Her şey bitti.

Sözcükler de dokunmuyor artık… Terk ettiler, bıraktılar ellerimi. Ve hiçbir cümleye sarılamıyorum ne zamandır… Uzak yastıkların izi kalmış küflü çarşaflar gibi ben’ im.

Her gece, karanlık on biri vurduğunda ve gölgeler göz kırptığında, sokak lambalarına koşuyorum. Gözlerimle solgun huzmelerinde yüzüyorum… Arıyorum! Ağlıyorum sessizce, metale yapışan çiğ tanelerinde… Anıyorum! Yıldızların aydınlığında, kararıyorum… Düşüyorum. Kara kuru çalının kucağında kan’ ıyorum… Diliyorum. Yanımdaki yalnız yastığa doğmanı istiyorum… Çekmecelerime dönmeni bekliyorum. Çekmecelerine…

Ve gün, yine merhaba diyemiyor.
Veda ediyorum içimdeki gölgene…
Yeniden,
Hatta hep…

*Her şey idim; hiçbir şeye değmezmiş!