İtirafımdır!

Ben aslında,
çok büyük yalanlar söylerim, gücümün yettiğince.
sevmiştim derim.
aşıktım derim.
gözleri olmadan yaşayamam derim.
ellerimde büyüttüm ruhunu,
elleriyle parçaladı gururumu derim.
yalan söylüyorum derim!
inanmayın bana.
ben aslında,
en çok gerçeklere saklarım kendimi
ve bütün gerçeklere yalan derim!
ben aslında,
terk edilmeleri çok severim.
izi kalır gidenin yüreğin karlı köşelerinde.
anarsın,
söversin belki ama anarsın mutlaka.
izlerin silinmesi için erimesini beklersin karların -da çok beklersin.-
gideni sevmenin acizliğinde dualar edersin.
gün gelir, Tanrı'ya da küsersin.
ben aslında,
en çok görmeyi bilmeyen insanlarla eğlenirim.
bakarlar, görmezler.
ihtişamını severler ama intiharına aldırmazlar.
işte o insanlar,
bütün boşlukları doldururlar kendi boşluklarıyla.
o insanlar,
seni sana anlatırlar.
o insanlar ki zaten yoktular!
ben aslında,
yalnızlığın en kalabalık haliyle sevişirim.
değmese de tenim bir varlığa,
sevişebildiğime şükrederim!
masumiyeti atarım koynumdan, ihaneti beslerim.
aşkın en gaddar halini elimin tersiyle itip,
tüm tecavüzcülere küfrederim!
ben öyle bir sevişirim ki,
idam edilir tüm gelgitlerim!
ben aslında
tam da bu gece seni öldürmeliydim!
hazır terk etmişken bütün yaşlar gözlerimi,
sağır bir kurşun gibi duymadan kalbin sesini
orta yerinden delip geçmeliydim yüreğinin kimsesizliğini!
ben aslında,
aslını inkar eden gözleri çıkarmalıydım yuvalarından.
kanlarıyla yıkamalıydım bebeklerini,
annelerin ahını alıp, *** etmeliydim duyguları
ve henüz hamile kalmış bir ergen gibi kusmalıydım kinimi!
itirafımdır!
ben aslından çok uzak bir bencili canlandırıyorum şimdi.
geçmişi unutturmayan gelecekle inatlaşıyorum,
ve kahretsin,
her seferinde seni daha çok seviyorum!
sevgilim!
şimdi git,
dönüşün olacaksa şayet,
beni yok etmeden olsun!