Gün gelir ve artık sen küçük bir çocuk olmadığını anlarsın ,nasıl mi ?

Kalbinin varlığını acısıyla hissetmeye başladığında yada gecelerin sadece uyumak için değil bazen de insanlara anlatamadıklarını göğe anlatmak için varolduğunu anladığında, iki gözünün arasında yalnızca burnunun değil nefsinin de var olduğunu anladığında , göğün renginin mavi değil senin içindeki karanlığın ferahlığı olduğunu anladığında, Annen öpse dahi geçmeyecek kadar canın yandığında, her gün gözlerinin içine baktıkça , her defasında nefesin kesilse de yaşadığında, her gün bir kere daha ölsen de nefes almaya devam ettiğinde , uyandiğin her sabah için uyandırana şükrettiğinde, gözüne bakıp gönlünü gördüğünde , ettiğin tebessumdeki gözyaşında anlarsın büyüdüğünü . Sen artık salıncağa sığmayacak kadar kocaman annenin kucağında oturamayacak kadar geliştiğinde büyürsün. Bazen yüreğin bedenine ağır gelir , terin gözyaşlarindir. Sen o zaman insan olduğunu anlarsın , hep mutlu olmaman gerektiğini ve bu dünyanın gam kervanı olduğunu ama bizi buna layık görenin ne kadar güzel olduğunu anlatan şu sözü fısıldar kulagina “Hüzün bize yakışır ” ….