Demir kapılar ardındaki kırık kalpler dünyası burası. Giden yüreğinden sakınır, kalan küle döner ve sonrasında İzafi bir mecburiyet doğar iki kalp arasında. Sevsen incitir; sevilsen incitir. Arafda varaktan yapılmış hazin bir virane… Belli ki yığınak duygular.

Ruhlar alemi aşinaysa da gökten hep yağarmış aşığa keder. Ağaçla kovuğun hikayesi gibi belki de hep sevgi. Ya dal kırılır sonunda ya da çiçek solar.

Bile bile acı çekmektir belkı de yaşamak. Sonu olmasa da kapılmaktır akıntıya doğru. Vazgeçtim dediğinde arş titrerken bir kez daha sevmektir.

Oyunu, hilesi yoktur kalbin. Ya tam sever ya hiç. Ya ağlayan gözyaşı ya da susmaya mahkum çaresizlik … Nereden dem vurursan oradasındır.