Sanıyorsun ki gitmelerim kolaydı. Her kalmak için geldiğimde sana gitmem için bir davetiye çıkardın, "susarak" sen bana.
"Haklısın, tüm hayvanlık bende!" dedin.
Ben haklı olmayı istememiştim ki... Çünkü haklılığım acılarıma bir yenisini eklemekten başka bir işe yaramadı. Öylece sessizce bir soru sordum sana artık bana yalan söyleyemeyeceğini bilerek ve aldım da cevabımı... İnce ince akan tutamadığım gözyaşlarımla sana son bir kez daha ve öyle bakarak gittim senden...
Bir hoşça kal bile demeden...
Ne acıydı...
Canından bir parçanı bırakıp yürüyüp gitmek. Aslında yüreğim kal diyordu çünkü o sensiz çok mutsuz olacaktı bunu biliyordum. Ama yine de gittim senden… Çaresizce en ücra köşelerin birinde hıçkırıklara boğuldum…
Nefessiz kalırcasına.
Ağladım... Ağladım... Ağladım gözlerimde artık akıtacak bir damla yaş kalmayıncaya kadar...
Sevmek bu muydu?..
Bu muydu verdiğimiz sözler?
Oysa dünya ve ahret için verilen sözün yere düşmesi kadar kötü ne olabilirdi ki?
Oysa senle bana herkes imrenerek bakardı kız güzel oğlan yakışıklı...
Unuttun mu?
Ellerimiz bir an bile ayrılmazdı... Çenelerimiz hep gülmekten acırdı... Ne kötü ki sen gittiğinden beri artık o gülmeler de terk etti beni. Ne zaman içten bir gülüş atsam, sen aklıma geliyorsun. Boğazımda düğümleniyor yaptığın haksızlıklara yüreğim. Bir ah çekiyor işte..
VE KALAN HATIRALAR SIZLATIYOR YÜREĞİMi... Sanma seni özlüyorum. Sen ölüsün benim için de ben o sevdayı özlüyorum. O masum duyguları, o aşkı özlüyorum işte... Senden giderken ben sevdaya dair tüm bildiklerimi yüreğimin mezarına gömdüm. Aşktan vazgeçişim de bu yüzden anladın mı yüreğimin katili anladın mı...?

Alıntı