Ümit yitimi… İnsanın, içinden çıkamadığı, olumsuz yaşamsal koşullarında düştüğü durumun adı…

Kişi, eğer doğa koşulları kadar baskın durumlarda, aklını nasıl yöneteceğini ve yeterince sakin kalmayı beceremezse ümit yitiminin sonucu olarak ve kendine yakıştır(a)madığı bu yetersizlik durumuna düşmenin düşüncesi ise utanç ve de bununla birlikte, tüm gücünü tükettiğine inanmaya başlamanın sonu ise yok oluştur yani ölümdür.

Hayvan ve insanların, var olabilme temel aracı olan korku ile sadece insanın, usunu kullanabilmesiyle sahip olduğu ümit edebilme üst olanakları ve çeşitli olasılıklar, korku ile ümit[havf ve recâ] arasında yaşamak durumunda olmamız, spordan sanata, felsefeden bilime ve tüm disiplinlerde anımsatılan, ilk ve en temel eşiklerdendir.

“Kötümserlik”, “yılgınlık”, “bezginlik”, “tembellik” gibi zihinsel ya da hastalık gibi çeşitli fiziksel nedenlerle düşülen ümitsizlik durumları da “çaresizlik düşünceleri”ne kapılmamıza “neden olabilir” fakat doğal ya da yapay, dışsal engeller ya da içsel yüklerimiz yani kaygılarımız, sonradan duyacağımız pişmanlıklarımıza işaret etmektedir.

Yaşamın olumsuz koşullarını, çoğunlukla, yüksek ya da yeterli orandaki çözümlerin, sorunların yakınında ya da bizim hemen yanıbaşımızda bir yerlerde olduğunu anımsamak varken, kaynak ve destekleri yokuşa sürmemizin, ne yazık ki, ümitsizliklerimizi artırmak gibi büyük bir yanlıştan başka bir sonucu olmayacaktır.

Kendi yarattığımız atâlet, acziyet, “sağırlık/körlük”, beklenti, inançsızlık ve belirsizlik gibi yapay koşullar ve bunların yaratacağı hüsran yerine ümidimizi artırmanın yolu ise sadece, var ve elimizde olan, olumlu koşul ve olanakların anımsanmasıdır.

“Ümitsiz” durumlar yoktur, “ümitsiz” “kişiler” vardır. Hiçbir zaman ve koşulda, ümidimi yitirmedim!… (Mustafa Kemal ATATÜRK)

Ümitsizliğin en zorlusu ise aşkta yaşanandır. Aşkın hiçbir koşul tanımayacağını kabul etsek bile âşık olduğumuzda, korku ile ümit arasında gider gelir fakat çaresizlik ve ümitsizlik içinde boğuluruz. “Karşılıksız ya da biten aşk”larda, zorlu ve uzun sürede olsa bile bir yerlerde pes ederek duruma ayak uydururuz çoğunlukla. Su akar, yolunu/yatağını bulur fakat ümit beslediğimiz aşklarda ise “beklentilerimiz”, “çözümlerimiz” ve çözümsüzlükler yan yana sürer durur.

İlk ve/veya tek âşık olduğumuz kişiye olan aşkımızı ise “ölümsüz aşk” olarak tanımlarız. Bu aşklarda, ümit, hiçbir zaman, zemin ve koşulda, son soluğumuza kadar son bulmayacağına inanırız ve ümit yitiminin zerresine yer yoktur.

Yaşamı ve yaşamdaki tüm olumlu/olumsuz koşul ve ayrıntıları da aşkta yaşadığımız (ya da varsaydığımız) gibi tüm olanaksızlıklara ve her yöndeki olasılıklara karşı, ümidin en yükseğiyle karşılamayı yeğlemeliyiz.

İnsan, gününü, sadece ve sadece iki biçimde geçirir.

Ya ÜMİT ya da “ümitsizlik” içinde!…

Alıntı