İnsan en çok kimi severse ona kırılır... En çok sevdiğine yarım kalırsın her zaman. En çok onun eksikliği kırar kolunu kanadını. Kimi en çok seversen en büyük tavizleri ona verirsin, en çok ona küser, onu affedersin.. . Haklı bile olsan özür dilersin saçmasapan bir tartışmada. En büyük kavgaları kendi içinde verir, en çok ona susarsın... Kaybetmek istemezsin çünkü... Dilinin ucuna gelir onca şey, ama birbir hepsini yutarsın. Sırf onun için! Sırf o kırılmasın, aman o üzülmesin, aman incinmesin diye diye kendini harcar bitirirsin.. . Sonra bir bakmışsın gitmiş... Hem de tek kelime etmeden, bittiğini bile söylemeden gitmiş... Şimdi sen söyle, hiç acımaz mı insanın içi? Kahrolmaz mı? Üzülmez mi verdiği onca tavize, ziyan olan onca emeğe? Üzülür ya, elbette üzülür... Ama sen yine de içini ferah tut. Senin bile unuttuğun tüm hesapları hatırlayan biri hep var. Bir gün elbet bütün hesaplar görülür..

EZGİN KILIÇ