”Yüreğin bir volkansa eğer, avuçlarında papatyalar açmasını nasıl umabilirsin?” demiş Halil Cibran.
Yüreğimizi iyileştirmek, şifalandırmak; kızgınlıklarımızdan, öfkelerimizden özgürleşmemiz gerek. Dışarıda gördüğümüz her şeye aslında bizi bize anlatmaya çalışan birer deneyim olarak bakabilmeliyiz. Olumlu olumsuz her deneyimi, neden yaşadığımızı fark edip, ancak buradan öğrendiklerimizle yaratabiliriz yeniyi.

Aksi takdirde aynı olayları sadece kişiler değişerek fakat öğretilmeye çalışılan ana fikir değişmeden tekrar tekrar yaşamaya devam ederiz. Seçimlerimizi yaşama özgürlüğü bize verildiğine göre neden güzeli seçmiyoruz? Neden mutluluğu, mutlu olmayı; geçmişimizle barışmayı; yaşatanları, yaşatılanları olduğu gibi neden kabul edemiyoruz?
Neden hala daha dünün 'olumsuzluklarını' bugüne taşımayı seçiyoruz? Başarılı olmayı, güvenmeyi, inanmayı neden seçemiyoruz? Neden olumlu olarak yaşadıklarımızı çabucak unutuyoruz?

Korkuya kaygıya endişeye tüm gücümüzü veriyoruz. Sevgiyi, merhameti, hoşgörüyü beslemek yerine bütün enerjimizi olumsuzluklara yönlendiriyoruz.
Her şeyi olduğu gibi kabul edebilme gücünü, inancını, güvenini yaradan hepimizin gönlüne göndersin inşallah.
Güven olmadan, başkalarına ve özellikle de kendimize olan inancımız olmasa bu yaşamdaki varoluş amacımızı yerine getirememekle kalmayıp, varoluş amacımızın farkına bile varamayız.
Güven dolu, sevgi dolu, aşk dolu, başarı yükseliş dolu bir gün olsun


Alıntıdır..