Bu gün günlerden Cumartesi. Her zamanki gibi sabah erkenden uyandım. Gün doğmuştu çoktan, cıvıl cıvıl kuş sesleri geliyordu dışardan. Çok güzel bir gün olacak dedim içimden, lakin yüreğime bir hüzün çöktü. Adını koyamadığım bir sıkıntı yerleşti yüreğime. Neden hüzünlü uyanmıştım ki ? Gayet mutlu sevdiceğimi düşleyerek uyumuştum halbuki. Gökyüzünü seyrettim mas maviydi, Hayr olsun dedim ! Ben herseyi zaten hayra yorardım. Rabbimin bir bildiği vardır dedim.

Gün içinde sürekli düşündüm, ne olacak diye. Tam o sırada telefonum çaldı, irkildim heyecanla açtım hemen. Sevdiceğim di telefonun diğer ucunda, yüreğini sevdiğim adamdı. Karanlık hayatıma güneş gibi doğmuştu varlığı. Hayatım onunla anlam kazanmıştı. Benimle buluşmak istiyordu. Sevindim, onun görmek banada iyi gelecekti. Hemen odama çıktım, dolabımı açtım ve ne giyinsem diye düşündüm. Yine en sevdiğim mavi elbiseme takıldı gözlerim. Tebessüm ederek giyindim. Aynada kendimi süzdüm, gülümsedim, çok yakışmıştı bana bu elbise. Saçlarımı tararken, bir yandanda sarki mırıldanıdım

“… Birden geldin aklıma Yakıverdin ışıkları
Hayrete ettim kalbime bazen mutluluktan…”

Sevdiceğimi gördüğüm zaman kalbımı sıkıştıran hüznünde kaybolacağına emindim. Son kez aynaya gülümsedim ve her zaman buluştuğumuz parkın yolunu tuttum. İçimde hala sıkıntı vardı, unutmaya çalıştım. Yanımdan geçen insanları seyrettim, kim bilir akıllarından ne geçiyordu ?! Nereye gidiyorlardı acaba? Herkes telaş içerisindeydi, bir yerlere yetişmenin çabası içinde. Parka gelmiştim sonunda, her zaman oturduğumuz banka oturdum. Ne güzel bir parktı burası. Hatıralarla doluydu, nereye baksam tebessüm ediyordum. Salıncakta sallanmıştık beraber, kaydıraktan bile kaymıştım. Ne kadar mutluyduk biz! Cıvıl cıvıl kuş seslerine kulak verdim. Rabbim ne güzel yaratmıştı! Ağaçlar çiçekler derken, sevdiceğimi gördü gözlerim. Kalbim heyecanlandı, sanki yerinden fırlayacakmış gibi atmaya başladı. Ama onun halı biraz garipti, durgundu yürüyüşü. Tebessüm eden yüzü asıktı, gülen gözleri yere bakıyordu düşünceliydi. Bişey mi olmuştu ? Evet içime düşen sıkıntı sevdiceğimle ilgiliydi demek ki… inşallah kötü bişey olamamıştır diye dua ettim.

Beni dinle dedi sadece, ağzından çıkan ilk cümle buydu, beni dinle ! Selam dahi vermeden sadece beni dinle dedi. Ben şaşkınlık içerisinde titrek sesle dinliyorum diyebildim. Ben ayrılmak istiyorum, dedi. Ben duyduğuma anlamadım! Nefesim daraldı, sanki biri boğazımı sıkıyordu. Biz mutluyduk, yada ben mı öyle sanıyordum? Dünyam yıkıldı ! Nasıl bu kadar rahatlıkla bu cümleyi kurabiliyordu. Ne ara benden bu kadar soğumuştu, ne ara bu kararı almıştı. Daha gecen hafta buluşmuştuk, beraber alışveriş yapmıştık, gülmüştük, eğlenmiştik! Neden, dedim kısık sesle… böyle olması gerek dedi sadece. Bir sebebi olmalıydı ve bana bunu söylemesi gerekti. Bitti demekle koca bir maziyi silip atamazdı! Hala titreyen sesimle neden dedim, sorma dedi ve son cümlesi Allah’a emanet oldu. Hiddetlendim ! Hayır dedim! Sen beni Allaha emanet edemezsin, çünkü insan sevdiğini Allaha emanet ederse onu ölmeden tekrar görürmüş! Ben seni asla görmek istemiyorum dedim ! Hakkımıda sana helal etmiyorum ! Oradan nasıl ayrıldım bilmiyorum, arkama son kez bakmak istedim ama cesaret edemedim. Arkamdan seslenmesi için dua ettim, ama o seslenmedi! Gittim, nereye gittiğimi bilmeden sadece yürüdüm… Gözlerimden yaşlar döküldü. Demek ki içime doğmuştu bu hadise.

İlişkimizi ne çabuk bitirmişti. Nasıl bitiyordu bu kadar çabuk ! İnsanın yüreğine girmek bu kadar zorken, çıkmak bu kadar kolaymıydı ! Onca yaşamışlık mazi olmuştu. Ben nasıl unutacaktım onu? Ben onsuz ne yapacaktım ! O benim sadece sevdiceğim değildi, arkadaşımdı, dostumdu, sırdaşımdı..

Günlerce çözüm düşündüm, gidip yalvarmaya bile göze aldım, ama gururum el vermedi, çözüm bulamadım.. yürüdüğüm sokaklarda hatırası vardı, nereye baksam onu görüyordum. O heryerdeydi ! Ben nasıl unutacaktım onu, bilmiyordum ama unutmam gerekiyordu. Ben onunla birlikte güneşimide kaybettim, neşemi, hayallerimi ve en önemlisi yaşama sevincimi.

Kendimi eve kapattım. Arkadaşlarımı görmek istemiyordum, aslinda kimseyle sohbet etmek istemiyordum. Günler geçtikçe kendimi sanki bir kuyuya düşmüş gibi hissettim, karanlık bir kuyu, güneşe hasret, insan sesine hasret ! Ben artık kendime çeki düzen vermeliydim! Tanımadığım bir insana içimi dökmek istiyordum, çünkü yargısız insafsız beni dinleyeceğine emindim ve Sohbet sitesine girmeye karar verdim. Evet umduğum gibide oldu. Arkadaşlık sohbet odasında bir kaç arkadaş buldum. Dertlerimi onlara anlattım, onlar beni yargılamadan dinledi. Ben üzüntümü anlattıkça dertlerim azaldı ! Birden kendimi kuş gibi hafif hissettim. Paylaştıkça dertlerde azalıyormuş. Ben artık kendimi bulmuştum! Kimse için üzülmeye değmezdi. Evet hatırlamıştım

“ Ben onun varlığı ile var olmadım ki, yokluğuyla yok olayım !”

Yüreğime küçücük umutlar ektim! Mutsuz olmak için sebebim yoktu benim. Her karanlığın sonunda güneş doğardı.

“…Bu aşk burada biter, iyi günler sevgilim

Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider…”