[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bugün günlerden yine sen… Dün de sendin, ondan önceki günde, yarın da sen olacaksın. Korkuyorum bir gün senden vazgeçerim diye. Hatta vazgeçmeyi düşünmedim değil. Ama sonra kızdım kendi kendime; ‘Ben seni vazgeçmek için sevmedim ki…’

Verdiğim sözü tutamadım. Yine yazıyorum. Yine seni sana değil, her gece yıldızlara anlattığım gibi şimdi de kalemimle birlikte kağıtlara anlatıyorum. Yine vazgeçemiyorum. Yine seviyorum. Yine özlüyorum. Eksik… Tam şurada bir şey eksik… Eksikliğe mi alışmışım, mutsuzluğa mı yoksa? Seni sevmek imkansız mıydı? İmkansızlığa mı aşıktım ben, yoksa umuda mı?

Sen… İmkansızlığın içinde mümkün kıldığım adam. Seni anlatacak kelime yok dünyada. O gözümdeki mükemmelliğini anlatacak kadar eşsiz kelimeler yok. Sende yoksun. Oradasın ve orası ne kadar şanslı olduğunun farkında değil. Akşamları insan sevdiğini daha çok özler derler. Ben neden günün her saati ta en derinlerde hissediyorum? Kalp acır mı? Acıyor işte. Yere düştüğünde duyulan acı gibi değil. Fiziki olarak gösteremeyeceğim ama içim içimi yiyen bir acı benimkisi. Öyle bir acı ki; beni benden alıyor, seni bana getirmiyor.

Sen ki; benim uzanamadığım gökyüzüm. Sanki herkes uçurtma uçururken; benim uçurtma almaya param yetmemişte, onları seyrekalmakla yetinmek zorundaymışım gibi. Ve yine sen ki, en derinine ulaşamadığım en derin hikayem. Masal mı demeliyim yoksa? Asla gerçekleşmeyecek bir masal. Her şey en derinde… Sen en derinlerde, seninle birlikte acın da en derinimde. Gitgide dibe batıyorum. En dip değil miydi bu? Neden hala düşüyorum?