ellerimi kaçırıyorum, uyku saatlerimi, meraklarımı, keçileri kaçırıyorum, binmem gereken uçağı, konserleri, yazmam gereken öyküleri, babaannemin ölümünü, kardeşimin büyüyüşünü, takip etmem gereken dersleri, başarılı olmam gereken sınavları, bildiğim duaları, perdenin ardındaki sokağı, güneşin batışını ve doğuşunu, sahildeki deniz kabuklarını, şükretmeyi, gözlerimi, sözlerimi, içimdeki çocuğu. hepsini kaçırıyorum.

Emre Aydın feat. Model - Bir Pazar Kahvaltısı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Görüpte okuyorsan eğer, bu şarkıyı sevdiğini biliyorum ve hiç bir zaman unutmayacağım. Çünkü güldürmüyor , ağlatmıyor kimse senin gibi . Unuturum sanma sakın bu mümkün değil canımdan gidiyor cebimden mi sanki senden bana kalan son ve tek hatıra.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

bir zamanlar bir şeydim. neydim?
bir şeyleri severdim. neydi onlar?
beni kendim yapan ya da yaptığını sandığım şeylerim vardı. neredeler?
doğrularımın da yanlışlarımın da yükünü sırtlanır, bedelini öderdim. ya şimdi?
bir şeyler yaşadım / güldüm / ağladım / gezdim / yedim / içtim / gördüm / söyledim. bugün neden hepsi için acı çekiyorum?

o zamanlarki kendim olmamayı seçerdim bugünü görebilseydim. ben o kendim olmayarak sağ çıkar mıydım o hayattan? sanmam çıkabileceğimi, ama yine de / eğer bugünlere kadar gelebilseydim / günlerim belki daha kolay geçerdi.

bir zamanlar kararlarımı veren bir kendim vardı.
sahi, nerede o şimdi?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

kendini sevmek nasil bir şeydir onu tam bilemiyorum, ama daha çok insanin kendini sevme ihtiyaci hissetmesi gibi bir mesele var. onun cevabi daha basit. insan kendisini kendinden yorulduğu ve çoğu zaman yasadiklarindan yorulduğu zaman sever sanki. yorulduğu zamanki durumunu, düdüklü tenyecerenin kapağinin sessizce ses çikarmadan 'çit' diyerek açilmasi gibi, bir çam kozalağının yarilmasi gibi, bir tom waits sarkisinin durup yeniden baslamasi gibi bir duruma geçtiği anlarda sever, farkettiği durumlarda.

yani gerçeğin kapilarinin kendisi için açildiğini hissettiği anlarda. kapiyi aralik tutmak için bizzat kendisini kapinin arasina koyduğu, koyabildiği anlarda sever. bu sevme hali, kendini sevme becerisi, baskasini sevme, sevebilme becerisinden çok farkli değildir. öğrenilir ve zamanla kazanilir ve bazen nefretle, kiskançlikla, aciyla, bazen pişmanlikla yani bu karanlik haller insanin üstünü örtmeye başladikça unutulur, kaybolur, körelir.

kendini sevmek annenin çocuk doğurduğu zaman, babanin çocuğuna balik tutmayi öğrettiği zaman, sevgilinin sevdiğine arkadan sarildiği zaman o andaki halini sevmesi gibi değildir. o, bir baskasiyla kurulan sevgi ilişkisinin bağladiği kendini sevmek halinin komşusudur belki evet, sevebildiği için kendisini sever, ama kendini sevme halinin daha yalin vaziyeti bir açik havaya çikip orada durma duygusunu, tercih etme bilincini, kapinin arasina kendini koyma halini içerir. bu nedenle kendini sevmek, "mahmut ne güzel çikmişsin"da adi geçen mahmut'nun oradaki güzel çikmiş haline tutulup, kendine gömülüp baska herşeyi unutmasina benzemez.

açik zihin, kapali kapi, insanin kendi varlığını hissetmesi, öyle bir cezaevinden çikan deniz seki gülüşü, öyle bir kendine sarilma açikliği.

Alıntı *