Dünya ;

Kimine saray , kimine ise zindan .

Bana bela, sana mükafat…

Ne yapacaksın kardeşim, kök mü salacaksın bu fani dünyaya ?

Baki olan varken, seni izleyip gözetleyen Rabbin varken utanmadan kalbinde dünyayı mı büyüteceksin. Hakiki ömrünü,* ahiretini yok sayıp rakamlardan ibaret olan kısacık ömrünü burası için mi harcayacaksın…

Sen yapmazsın kardeşim… Sen sana verilen o güzel kalbini o güzel beynini ve aklını dünya sevgisi ile doldurmazsın…

Düşünsene belki bitti süren, belki yarın…

*Belki de birkaç saniyen kaldı sadece.

Pişmanlıklarını düşün. Gittikten sonra dönmeyeceğini. Karanlık bir odada nefessiz kaldığını düşün korkutucu ürkütücü değil mi ?

Bence öyle…

İki yol düşün kardeşim.

İki uzun yol …

Biri yemyeşil* ağaçlar, dümdüz yollar ve tertemiz* tam istediğin gibi…

Diğeri* ise biraz virajlı, biraz kuru, biraz da taşlı ve dikenli…

İlk yolu seçersen yürüdüğün yol boyunca her şey senin istediğin gibi kusursuz ve mükemmel görünür ama yolun sonunda ki uçurumu fark etmezsin ve sonrasını perişan bir şekilde devam etmek zorunda kalırsın.

İkinci yol ise ara ara zahmetli sıkıntılı olacak,bazen düşecek bazen ağlayacaksın ama her zorluktan sonra bir kolaylık olacağı umuduyla yolu bitirdiğinde, çektiğin her sıkıntı, zahmet ve eziyet bitecek.

Dünya ve ahiretin bağı da aynen bu şekilde…

Yaşadığın hayat senin isteğin gibi değil, Rabbinin istediği gibi olmazsa burada kazanmış görünüp ahirette kaybedenlerden olmak zorunda kalacaksın.

Hala nefes alıyorsun hala vaktin var şükretmek için, tövbe etmek için…