Kalbime Tabut Biçen Cümle

Bugün bir cümleyle öldüm.
Beni ne ilaçlar susturdu ne de uykusuz geceler...
Sadece bir cümle...
İçinde sen yoktun.

Hemşire mektubu verirken göz göze gelmemeye
çalıştı.
Sanki zarfa kan bulaşmıştı.
Belki de bulaşmıştı,
Benim iç kanamamdan sızmış gibi.

Zarfı açmadan önce titredim.
Bir insanın kaderi bu kadar ince bir kâğıda sığar mı?
Sığdı.
Ve orada...
Senin elinle yazılmış, benim yokluğumun kabulü vardı.

"Beni unut. Kendine iyi bak."

Bu kadar.
İki satır.
Bir selam bile yok.
Bir veda bile değil bu.
Bu, mezar taşıma yazılacak ilk cümle.

Ben o satırla beraber kendime dışarıdan baktım.
Sırılsıklam olmuş hastane giysilerim,
Boş gözlerle tavana bakan bir adam...
Düşünsene, beni unut diyen bir kadının
İzi hâlâ göğüs kafesinde taşıyan biri.

Bugün anladım:
Aşk, bazen kalbin değil, aklın gömüldüğü bir yerdir.
Ve sen beni toprağa değil, sustuğum cümlelere
gömdün.

Doktor yine geldi,
"Bunu da atlatırsın" dedi.
Gülümsedim.
Çünkü bu sefer kurtulmak istemedim.
Bir cümlede ölebilen adam,
İyileşmeyi ne yapsın?

Akşam nöbeti başladığında,
Ben hâlâ zarfı okuyordum.
Tekrar tekrar.
Sanki her okuduğumda değişecek,
"Şaka yaptım" diyecek gibiydi.
Ama sen hiç şaka yapmadın.
Sen hep ciddi şekilde unuttun beni.

Ve ben...
Bu gece kalbimde ilk defa cenaze müziği duydum.
Sana mezar olan içimde,
Kendime kefen bulamadım.

Bir Delinin Güncesi...