Koca bir çınar ağacıyla ince bir saz yan yana yaşıyorlarmış. Çınar yüksekten saza bakıp onu küçümser ve alaycı bir şekilde konuşurmuş hep. Yine günlerden bir gün saza:

- Bir bana bak bir de kendine. Ben haşmetli, uzun ve koca yapraklarımla çok güzelim. Rüzgar esse hemen bükülürsün ama ben dimdik durur, heybetimi korurum, demiş.

Saz içini çekmiş ve ona haklı olduğunu söylemiş ama çınar susmamış.

- Benim köklerim kuvvetli, dallarım iri, gövdem seninkinin on katı. Kuşlar bile beni evi gibi kullanır. Gel bana yanaş da seni koruyayım, demiş.

Saz artık dayanamamış ve çınara:

- Ben inceyim ama rüzgardan bükülsem de kırılmam. Esnektir gövdem, derken kuvvetli bir rüzgar esmiş ve çınar ağacını kökünden söküp çıkarmış.