Var mısın ki yok olmaktan korkuyorsun, dedi Farabi.

Zaten yok olduğumuz bir alemde, neden korkar ki insanoğlu yok olup gitmekten.

Neden, ısrarla var olmaya çalışırız?

Nedendir, insanoğlunun sürekli, bu göz önünde olma isteği?

Göz önünde olmak, popüler olmak, güçlü olmak, aranan olmak neden bu kadar önemli ki...

Önünde sonunda yok olmayacak mıyız.

Şöyle bir düşünelim.

Kaç sevdiğimiz bırakıp gitti bizi.

O beni yalnız bırakmaz, dediğimiz kaç büyüğümüz toprakla buluşup yok olup gitti.

Bi' düşünelim bakalım, kaç kişi yaşıyor çevremizde, belli bir yaşın üstünde.

Korkumuz yok olmak olmamalı aslında.
Korkumuz, ömür heybemiz boş bir şekilde yok olmaktan korkmak olmalı.

Ömür heybemizi ne kadar doldurabiliyoruz.

Yani diğer aleme ne götürebiliyoruz.

Gayemiz bu olmalı öncelikle.

Tabi bunu yaparken de bu dünyayı da heba etmemeliyiz.

Hayatımız bir terazinin iki tarafı gibi olmalı.

Ne bu dünya için ne de diğer alem için yaptıklarımızda aşırıya kaçmamalıyız.

Özetle, dengede olmalıyız her an.

Aşk terazimiz, adalet terazimiz, merhamet terazimiz, sevgi terazimiz, vicdan terazimiz...

Yani insana ait ne varsa dengede tutmalıyız.

Sevgiyle kalın, dengede kalın.