İnsanoğlu zayıf mahluktur.
Sabır dünya hayatında nefisle olan imtihanımızın başlıca ölçüsüdür. Bakınız onun mânaları içinde neler var: Bir kere katlanılması zor acılar, sıkıntılar, haksızlıklar karşısında metin olmak lazımdır. Yoksulluk, yakınların ölümü, ayrılık, hastalık ve burada saymayı lüzumsuz bulduğum pek çok felaket karşısında şikâyet etmeden, sızlanmadan olana rıza göstermek her babayiğidin harcı değildir
En basit meseleler yüzünden aniden parlayarak ya kavgaya tutuşur; ya bağırmaya başlarız. Öfkesini dizginleyenlere ne mutlu. Beklemeye tahammülümüz yoktur, çokluk sıraya riayet edemeyiz. Ne olacaksa bir an önce olsun, ne gelecekse bir an önce gelsin deriz. Bunun temelinde nefsin “elde etme, tatmin olma” duygusu yatar. Bir kere azdı mı durdurmak her kişinin değil, er kişinin harcıdır. Oysa nefsin bu sınır tanımayan arzuları hem kendi ruhumuza, hem bedenimize, hem de çoğu kere başkalarına zarar vermektedir
Şimdi bir lahza durup düşünün. Hangimiz nimetle mihnet arasında fark görmüyoruz. Hemen hepimiz “Rabbena hep bana” demeye alışmışız.
Yaşadığımız çağın zihniyeti, hayat tarzı, haz ve hız üzerine kurulu.
Bu iki unsur sabrın düşmanıdır. İkisi de nefse hitabeder. Demek ki modern teknolojik hayat bizden sabrı alıp götürüyor.


Benim de öfke anında en zorlandığım husustur. Ortamı hızla uzaklaşarak terketmeye ,sukunetimi korumaya oldukça gayret ederim. Yoksa kırıp dökebiliyorum.
Rabb'im sabırlı olanlardan eylesin.