Bir umudun insandan neler götürebileceğinin farkına varacak kadar yaşadım sanırım. İllaki mutlu olunurdu ömre yazılan tünelde. Kimi erken barışır avuç içiyle, kimi geç tanışır yastığının yaşlı köşesiyle. Ellerini bağdaştırıp kendine sarılan insanları bilir misiniz? Ne acıdır değil mi? - Kendine kendinden başka yakın edemediği bir insanın olamayışı. Ben buna kalıbına sığmayan yalnızlıklar diyorum. Eğer bir kalıba sığsaydı yalnızlık! İçimde ki onlarca cesedin sessiz feryadı duyulmazdı. Köşe başı herhangi bir şehirde, aslında aynı dünyanın farklı karakterlerinde yer bulmuş insanlarız. Biraz ötede bir dünya olsa bu kadar kırgınlığın bir arada toplanmasına bir anlam verebilirdi belki de. Şimdi ise yaşantılar farklı hüzünler aynı yolda kuyruğa durmuş, sıra bekliyor gibi. Senin anlam veremediğin hayatın bir başkası için muazzam olduğunu görüyorsun sonra. Buda hayatın sen daha güzel mutluluklara layıksın deme şeklidir. Bir bakıma teselli ikramiyesi gibi, bunu düşünmekle yetin der gibi. * Bir günlüğüne her insana bir Dünya kurma fırsatı verilseydi , adını çağrıştıran her şeyi infaz ederdim. * Yaz çocuk ; Buda benim infazımdır.