Kadınım;
Sevgilim demiyorum sana.
Sanırım sana olan bu doyumsuz sevdam yalnızca sevgiden ibaret değil.
Seviyorum diyerek kısıtlayamıyorum içimde oynayan çocukların
Evciliklerini. Ben de onlara katılıp evcilik oynamak
Istiyorum seninle; yaramaz, yaşadığı olayı ciddiye alarak ve delice.
Aşkım demek yetmiyor sana,
Dilim döndüğünce söyleyebiliyorum kusurumu affet.
Sadece dilime dolanan bir kelime olup yerleş istemiyorum kelime
Dağarcığıma. Ve seni aşk diye bilip bir gün bitmek zorunda olacağına
Inanmak, yani bir gün bir şekilde gideceğini kabullenmek kabıma
Sığdırmıyor beni, taşıyorum.
Ve her sevdalı gibi kalpte gizlenmiş bir sızı olarak saklamak da
Istemiyorum seni titreyişlerimin ardına.
Yüreğimde durduğun gibi avuçlarımda olmalısın,
Elimden tutmalısın mesela.
Parmaklarımı senin parmaklarına kilitlemeliyim ve mabedinde seni
Verdiği için yaradana şükreden sadece ben olmalıyım.
Yalnızca sana ait olduğum gibi bir tek bana ait olmalısın...
Farklı kentlerin ya da aynı şehrin farklı bir apartman dairesinde
Yaşamamalıyız biz. Aynı sofraya oturup,
Aynı masadan birer tabak kaldırmalıyız seninle.
Aynı bardaktan su içmeliyiz...
Senin yaşlandığını izleyen ben olmalıyım ve
Yaşlandıkça saçlarımın beyazladığını ilk fark eden de sen...
Hastalandığımda başıma ıslak havlu koyan sen ol,
Ki hatta son nefesi verirken bile sen tut ellerimden son defa.
Ömrümüz hep böyle geçsin sevgilim, omuz omuza.
Yaşlandığında, yaslandığın bastonun olayım mesela...
Her gece en tatlı yerinde uykumuzu bölen aynı bebek çığlığı olsun.
Ve bir ömrü tüketip geriye baktığımda;
Bana yaşattığın en büyük stres,
Bir doğumhane kapısı önünde kızımızı beklemek olsun.
Şimdi sana aşk desem yüreğime,
Sevgili desem dilime yüksün.
Sen benim ömrüme yük ol, başımın üstünde taşıdığım.
Çünkü sen benim koluma girip sokakta bana eşlik
Eden değil, hayatıma girip ömrüme eş olmalısın.
Çünkü sen;
Kadınım olsun istediğim tek kadınsın...