Uzun bir yolcuktur hayatımız; bir trenin her istasyonda durup da, yolcu indirip bindirmesine benzer aynı.
Kimilerinin ömürleri son bulurken, yeni canlar nefes almaya başlar.
Kimisi yaşar öylesine kaygısızca, hiç bir şeyi dert etmeden.
Bulursa bir parça ekmek yer, bulamazsa aç yatar.
Kimisinin çok büyük hedefleri vardır; mesela kariyer yapmak, mal mülk sahibi olmak ve paşalar gibi yaşamak gibi.
Oysa sayılı değilmidir günlerimiz, aldığımız nefes?
Varmıdır bir garantisi, ne kadar yaşayacağımızın?
Olmadığı aşikar.
Demek bize düşen, elimizden geldiği kadar fazla ilerisini düşünmeden, an’ı yaşamak ve bu arada kafamızı kaldırıp, yanıbaşımızdaki güzelliklerin farkına varmak.
Bazen insanın içine huzur veren, sadece bir tebessüm, güzel kokan bir çiçek, gönlünce eğlenen küçük bir çocuk yada aciz bir insana yardım etmek olabilir.
Say say bitmez aslında.
O kadar çok güzellikler var ki, ama biz farkına varamıyoruz.
“Hiç mi kötülük yok bu dünyada?” diyeceksiniz.
Tabi ki var ve hep vardı.
Ama herkes mi kötü?
Değil! Öyle olsaydı, bu çark dönermiydi?
İyi insanlarla karşılaşmamız dileğiyle hayat yolunda yürümeye devam!......

(alinti)