Bazen terk eden olan giden olan yetmiyormuş...
Sanki rüzgar esti ben savruldum..
Savrulurken ruhum kalbim yüreğim heryere çarptı savrulurken geçtiğim..
Kan içinde kaldı heryerim canım yandı..
Söylemedim kimseye anlatmadım..
Geçicek nasıl olsa biticek dedim kimse bilmesede olur..
Hikayeler ürettim kafamda mutlu sonlar yazdım kendime
Avunamadım yinede..
Yaşadığım hayal kırıklıklarının hiç sonu gelmicekmiş gibi artık...
Dibine vurdum şimdi sanki kendimin..
Kendimi kendi içimden çıkaramıyorum..
Susuyorum..
Sustukça biticek unutucam sanıyorum kendi sözlerimi bile..
Ama sanki gittikçe çoğalıyolar içimde..
Sığamıyorum artık kendime evime...
Ruhum bile kabul etmiyor sanki artık beni..
Bedenim sanki çok sahipsiz gibi..
Bu hüzün üstümden hiç çıkmayacakmış gibi..
Dayan diyorum kendime..
Hangi acı sonsuza kadar sürmüş ki?
Bu da biticek dayan...
Olmuyor..
Ben güçlüyüm demek
Kendini yormaktan başka hiçbirşeye yaramıyor bile artık..
Dalga geçiyor sanki benimle olanlar..
Gülüyorlar uzaktan dayanamıyorum...
Kendimi savunmak için tuttuğum bıçak sanki dönüp dolaşıp bana geliyor ve kendime saplıyorum her seferinde...
Kesik sanki her tarafım bıçak yarasıda kolay geçmiyor....
Yaralarımı gösteriyorum sonra onlara bakın diyorum bakın ne haldeyim..
Gülüyorlar sessizce...Geçicek diyorlar
Dayanamıyorum artık diyorum..
Sabret diyorlar..
Ağlıyorum bu sefer konuşamıyorum artık çünkü kan kaybediyor ruhum
Acıyla bayılmış buluyorum kendimi her seferinde..
Bıçak yarası bu diyorum geçmiyor..
Gülüp geçiyorlar..
Acıya hapsolurken ben artık sesim iyiden iyiye kesiliyor...
Yani.
Ne Yapsam Olmuyor...